Hi everyone after some time but.. "guns blazing" right now and next review will be posted faster then this one for sure 😎
Another album after not that long break, taking into consideration for instance vocalist Corey Taylor with his side projects, massively and constantly conveyed for the world, Slipknot came back with “The End, So Far".
With the consequence throughout their career, every album is better like good red wine - the older the better.
Album is opened by very innovative “Adderall” and the song is for sure surprisingly different in terms of the sound in the band’s discography and for some rabid fans which are somehow conservative and value the crew from Iowa for their roots and dirty/violent and heavy sound. The music is very electronic in the beginning and progressively other instruments are joining samplers and Corey’s lyrics filling the whole landscape. First verse, author begins in a very nihilistic way about shallowness in life and about kind of fear of the shadow of life. Is anyone really live now without fear? Are we alienated that much? Singer as always touching really important aspects of our existence. And medicines, like Adderall, helps..but not for long, unfortunately leading after a while to the rabbit hole … Brilliant song for the opening.
“… The Dying Song (Time To Sing)” is a powerful shift from the first song and straight away listener is diving into Slipknot’s well known sound atmosphere. Vocalist is claiming from the first sentences of the composition about some form of rebirth as a person, letting the old cast of persona to die metaphorically and welcome the new, stronger one. The concept it’s in the frame of not being afraid of the people who’s in charge of the world, who’s governing and telling us what to do. Chorus is very pompatic with a heavy riffs and lyrics which giving faith in order to cure the heart.
“The Chapeltown Rag” is a third song and so transparent lyrically about our present state of humanity. We are in some kind of ‘coma state of being’ existing mostly online in the world where we're soften ourselves and becoming really miserable and unsecured not even challenging these things and fixing them. The composition is very heavy and the culminating point of heaviness is in the bridge/ending of the song but also in the beginning of the second verse where Corey’s voice is exploding along with Mick’s and Jim’s guitar riffs. Choruses are melodic but in the same time heavy what’s making the whole experience from listening very interesting and ‘in their style’.
“Yen” begins very lightly with Corey’s vocals and the musical background kind of nostalgic. Lyrics starts from something that author was waiting long time, some metaphorical “sin” but more as an event which is probably holding him back from something. His clearly confused and powerless on some level as it shows in the second verse. The chorus is heavier and musically is lifting up the whole composition to another level along with melodic vocal lines presented by the singer. There’s a big suffering in the lyrics and the question to someone - whether author is suffering for nothing (?) he seems to manifest the feeling. In instrumentally “softer” bridge in the song, is some kind of form of letting go emphasized in lyrics and the suffering and death looks like to be one of the ways out …
“Hive Mind” is a very heavy act on this album. It starts with strong entrance by the guitars and Corey’s vocals. The lyrics treats about the man who’s trapped in surrounded reality. It’s almost like encouragement for the action - believe in thyself and mind which is like the titled hive where are all answers for the deepest and most troubled things in our lives. Great drumming by Weinberg filled with raw instrumental landscape by the rest of the crew making this song one of the heaviest on the album and in the same time impactful on listener’s perception.
“Warranty” starts with kind of a question in the lyrics and unrolling to a quite black theme along with the music in the background which could be described as a wall, heavy and progressing to even heavier choruses. It is about us, the people, how we are treated by those who’s establishing the rules in this world and we believe in some kind of assurance from them, aiming ourselves also with the material goods and similar aspects which is worthless. The bridge is really interesting and the melodic line is contrasting with the rest of the song. Massive Jay Weinberg’s drums throughout the whole song and great work of the rest instruments by other guys makes the composition really dark …
Another song is a “Medicine for the Dead” and again begins from darker side of life. We are sometimes cornered by the restrictions and boundaries from the systemic approach but we don’t see the reason and so called 'lords'. Corey literally screams about the medicine in my opinion, which lies in strength from the right people surrounding us in life, we have to drink it and be healed to be conscious what’s wrong around. Instrumentally is a very melodic song as for this album with quite pompous chorus. The bridge in the composition is progressively arising and exploding in the end with another chorus closing the whole in a very heavy way.
The song “Acidic” have a slightly different approach then the rest compositions on the album. It starts with almost like an orchestral intro and the vocals are a bit angry with first phrases and then going really melodic and showing singer’s skills. It’s an interesting position on the album to interpret. In my vision this song treating about us, how we could be literally dead inside living this materialistic life, steered by the authority, then realising that most of the things surrounding us are meaningless and then we're loosing the ability to be happy and to see the sense in anything. Very innovative sonically song, with brilliant guitars and amazing Jim Root’s solo.
“Heirloom” fantastically begins from amazing drumming and the ‘wall’ of guitars with great scratching by Sid Wilson which reminds me straight away the spirit of the very first Slipknot's album but in a really matured way. The meaning of lyrical content is very interesting because in my opinion it’s about the beginning of our pure life from the very first moments before we’re caught by everything around and programmed to feel sorry for ourselves and to feel guilty in the end having the burden on our shoulders from the past events which basically is illusory and shouldn’t have place in our existence … Fantastic double solo by both guitarists Mick and Jim is maxing out the song to the orbit.
Tenth song is titled “H377” and the beginning is a very raw kind of a statement from the voices coming out almost like from the underground. It sounds like a discovery manifest of the thing or a person who sew the hate and distrust and the realisation of this fact is a further frustration and anger in the singer’s voice and lyrics that he knows the true reaper now… Another brilliant Root’s guitar solo and probably the heaviest track on the album in my view. Listener can easily feel the atmosphere and the wave of “Iowa” album flow right from the beginning where the weird and specific sounds are in place …
“De Sade” is starting with a very monumental instrumental line where the Alessandro Venturella’s bass and smooth guitars with percussions in the background filling the landscape of the composition. The author of the lyrics is in the point where he’s assured of the fact that only wrong people can make you feel stupid.. no one else. And knowing that, it’s a very powerful thing which makes this tricky aspect of life easier to cope with, because honest and good persons are tend to forget that on a daily basis. Very interesting and massive crossed solo by Jim Root and Mick Jones again taking the composition to another dimension of the sound.
Last song on the album “Finale” begins by Venturella’s bass line, and piano, then progressively is filled with cellos and Taylor’s vocals. From the very first words sang out and then phrases which turning later to be choruses and the peak of the composition, the listener can feel sadness and stagnation. It’s so not good that many of us on this planet say ‘okay’ to life, agreeing to the conditions not necessarily good for us and living everyday the same kind of life and often even worse - in the past. The turn around in the song is in the bridge where lyrics are filling the listener with faith that the strength is inside of any of us and the solution is in trust in the self and finding light through doing steps resulting beating the darkness everywhere on the way to happiness and meaning of the whole concept of existence …
This album in my opinion as a long term fan of this band is their masterpiece and very matured structurally production. Every song is on the highest possible level, there’s a feeling of hard work in this and there’s no fillers at all on the list of twelve songs on “The End, So Far”. I am highly recommending of course this Slipknot’s piece of art equally to - older and in the same time newer fans of the band, also those who doesn’t know them yet - because it’s ‘a must hear’ position for sure in the music world, and every person who appreciate the mastery and sophistication from any great artists, could easily try this album with no fear.
Enjoy reading .. another review coming sooner than this one ;]]] .. love and peace (!) 🤘🏾🫶🏽
POLISH TRANSLATION
Cześć wszystkim po pewnym czasie, ale… „pistolety płoną” w tej chwili i następna recenzja zostanie opublikowana szybciej niż ta na pewno 😎
Kolejny album po nie tak długiej przerwie, biorąc pod uwagę na przykład wokalistę Corey'a Taylor'a z jego pobocznymi projektami, masowo i stale przekazywanymi dla świata, Slipknot wrócił z „The End, So Far”.
Z konsekwencją w całej swojej karierze, każdy album jest lepszy jak dobre czerwone wino - im starsze, tym lepiej.
Album jest otwarty przez bardzo innowacyjny "Adderall”, a utwór jest z pewnością zaskakująco inny pod względem dźwięku w dyskografii zespołu oraz dla niektórych wściekłych fanów, którzy są w jakiś sposób konserwatywni i cenią załogę z Iowa za ich korzenie i brudne/brutalne i ciężkie dźwięki. Muzyka jest na początku bardzo elektroniczna, a stopniowo inne instrumenty dołączają do samplerów, a teksty Corey'a wypełniają cały krajobraz. Pierwszą zwrotkę, autor zaczyna w bardzo nihilistyczny sposób o płytkości w życiu i o rodzaju strachu przed cieniem życia. Czy ktoś naprawdę żyje teraz bez strachu? Czy jesteśmy tak bardzo wyobcowani? Piosenkarz jak zawsze dotyka naprawdę ważnych aspektów naszego istnienia. A leki, takie jak Adderall, pomagają… ale nie na długo, niestety prowadząc po chwili do króliczej nory… genialna piosenka na otwarcie.
"… The Dying Song (Time To Sing)” stanowi potężną zmianę w stosunku do pierwszego utworu i od razu słuchacz zanurza się w dobrze znaną atmosferę dźwiękową Slipknot. Wokalista już od pierwszych zdań utworu wnioskuje o jakiejś formie odrodzenia się jako osoby, pozwalając w metaforyczny sposób starej obsadzie persony umrzeć i powitać nową, silniejszą. Koncepcja opiera się na tym, aby nie bać się ludzi, którzy rządzą światem, którzy rządzą i mówią nam, co mamy robić. Refren jest bardzo pompatyczny, z ciężkimi riffami i tekstami, które dodają wiary i leczą serce.
"The Chapeltown Rag” to trzeci utwór, który pod względem tekstowym jest niezwykle przejrzysty i opowiada o naszym obecnym stanie ludzkości. Jesteśmy w pewnego rodzaju „stanie śpiączki”, egzystując głównie w internecie, w świecie, w którym miękniemy i stajemy się naprawdę nieszczęśliwi i niepewni, nawet nie rzucając wyzwania tym rzeczom i nie naprawiając ich. Kompozycja jest bardzo ciężka, a kulminacyjny punkt ciężkości występuje w przejściu/końcu utworu, ale także na początku drugiej zwrotki, gdzie głos Corey'a eksploduje wraz z gitarowymi riffami Mick'a i Jim'a. Refreny są melodyjne, ale jednocześnie ciężkie, co sprawia, że całe doświadczenie słuchania jest bardzo ciekawe i „w ich stylu”.
"Yen” zaczyna się bardzo lekko wokalem Corey’a, a muzyczne tło ma nostalgiczny charakter. Tekst zaczyna się od czegoś, na co autor czekał od dawna, metaforycznego „grzechu”, ale raczej wydarzenia, które prawdopodobnie przed czymś go powstrzymuje. Jest wyraźnie zdezorientowany i bezsilny na pewnym poziomie, jak widać w drugiej zwrotce. Refren jest cięższy i muzycznie podnosi całą kompozycję na wyższy poziom wraz z melodyjnymi liniami wokalnymi prezentowanymi przez wokalistę. W tekście jest wielkie cierpienie i pytanie do kogoś - czy autor cierpi bez powodu (?) ..zdaje się to uczucie manifestować. W instrumentalnie „bardziej miękkim” przejściu utworu w tekście podkreślona jest pewna forma odpuszczenia, a cierpienie i śmierć wydają się być jednym z wyjść…
"Hive Mind” to bardzo ciężki utwór na tym albumie. Rozpoczyna się mocnym wejściem gitar i wokalem Corey’a. Tekst traktuje o człowieku uwięzionym w otaczającej rzeczywistości. To prawie jak zachęta do działania – uwierz w siebie i umysł, który jest jak tytułowy ul, w którym znajdują się odpowiedzi na najgłębsze i najbardziej kłopotliwe sprawy w naszym życiu. Świetna gra na perkusji Weinberg’a wypełniona surowym, instrumentalnym krajobrazem reszty ekipy, co czyni ten utwór jednym z najcięższych na albumie, a jednocześnie wywierającym wpływ na percepcję słuchacza.
"Warranty” zaczyna się od pytania w tekście i rozwija do dość czarnego tematu wraz z muzyką w tle, którą można określić jako ścianę, ciężką i przechodzącą w jeszcze cięższe refreny. Chodzi o nas, ludzi, o to, jak jesteśmy traktowani przez tych, którzy ustanawiają zasady na tym świecie i wierzymy w jakąś pewność z ich strony, celując także w dobra materialne i tym podobne aspekty, co jest bezwartościowe. Przejście jest naprawdę ciekawe, a linia melodyczna kontrastuje z resztą utworu. Potężna perkusja Jay'a Weinberg'a przez cały utwór i świetna praca pozostałych instrumentów reszty chłopaków sprawiają, że kompozycja jest naprawdę mroczna…
Kolejny utwór to "Medicine for the Dead” i ponownie rozpoczyna się od ciemniejszej strony życia. Czasami jesteśmy osaczeni przez ograniczenia oraz granice wynikające z podejścia systemowego, ale nie widzimy powodu i tak zwanych „panów”. Corey dosłownie wykrzyczkuje na temat leku, moim zdaniem, którego siła tkwi we właściwych ludziach, którzy nas otaczają. Musimy go pić i zostać uzdrowieni, aby mieć świadomość, co jest wokół nas nie tak. Instrumentalnie jest to bardzo melodyjny utwór jak na tę płytę z dość pompatycznym refrenem. Przejście w kompozycji stopniowo narasta i eksploduje w końcu, a kolejny refren zamyka całość w bardzo ciężki sposób.
Utwór "Acidic” ma nieco inne podejście niż pozostałe kompozycje na płycie. Zaczyna się niemal jak orkiestrowe intro, a wokale są nieco wściekłe w pierwszych frazach i potem stają się naprawdę melodyjne i pokazują umiejętności wokalisty. To ciekawa pozycja na albumie, którą warto zinterpretować. W mojej wizji ta piosenka opowiada o nas, o tym, jak możemy być dosłownie martwi w środku, żyjąc materialistycznym życiem, kierowani przez autorytet, a potem zdając sobie sprawę, że większość otaczających nas rzeczy jest bez znaczenia, a następnie tracimy zdolność do bycia szczęśliwymi i dostrzegania sensu we wszystkim. Bardzo innowacyjny dźwiękowo utwór, z genialnymi gitarami i niesamowitą solówką Jima Roota.
"Heirloom” fantastycznie zaczyna się od niesamowitej gry na perkusji i „ściany” gitar ze świetnymi skreczami Sida Wilsona, co od razu przypomina mi ducha pierwszego albumu Slipknot, tyle że w naprawdę dojrzały sposób. Znaczenie treści lirycznych jest bardzo ciekawe, bo moim zdaniem chodzi o początek naszego czystego życia już od pierwszych chwil, zanim zostaniemy złapani przez wszystko wokół i zaprogramowani, abyśmy użalali się nad sobą i w końcu poczuli się winni, mając ciężar na naszych ramionach z powodu wydarzeń z przeszłości, co w zasadzie jest iluzoryczne i nie powinno mieć miejsca w naszym istnieniu… Fantastyczne podwójne solo w wykonaniu gitarzystów Mick'a i Jim'a wystrzeliwuje utwór na orbitę.
Dziesiąty utwór nosi tytuł "H377” i jego początek to bardzo surowy rodzaj wypowiedzi głosów wydobywających się niemal jak z podziemia. Brzmi to jak manifest odkrycia rzeczy lub osoby, która sieje nienawiść i nieufność, a uświadomienie sobie tego faktu to kolejna frustracja i złość w głosie i tekście piosenkarza, który zna teraz prawdziwego żniwiarza… Kolejne genialne gitarowe solo Root'a i moim zdaniem prawdopodobnie najcięższy utwór na płycie. Słuchacz może łatwo wyczuć atmosferę i falę albumu „Iowa” płynącą już od samego początku, gdzie pojawiają się dziwne i specyficzne dźwięki…
“De Sade” rozpoczyna się bardzo monumentalną linią instrumentalną, w której gładkie gitary oraz bas Alessandro Venturell’i z perkusją w tle wypełniają krajobraz kompozycji. Autor tekstu jest w punkcie, w którym jest pewien, że tylko niewłaściwi ludzie mogą sprawić, że poczujesz się głupio.. nikt inny. A wiedząc o tym, jest to bardzo potężna rzecz, która sprawia, że łatwiej jest sobie poradzić z tym trudnym aspektem życia, ponieważ uczciwi i dobrzy ludzie mają tendencję do zapominania o tym na co dzień. Bardzo ciekawe i masywne skrzyżowane solo Jim'a Root'a i Mick'a Jones'a ponownie przenoszące kompozycję w inny wymiar brzmienia.
Ostatni utwór na albumie “Finale” rozpoczyna się linią basu Venturell’i i fortepianem, a następnie stopniowo wypełnia się wiolonczelami i wokalem Taylor'a. Już od pierwszych wyśpiewanych słów, a potem fraz, które później przeradzają się w refreny i szczyt kompozycji, słuchacz może odczuwać smutek i stagnację. To niedobrze, że wielu z nas na tej planecie mówi „ok” życiu, godząc się na warunki niekoniecznie dla nas dobre i żyjąc na co dzień takim samym, a często nawet gorszym życiem – w przeszłości. Zwrot w piosence następuje w przejściu, gdzie teksty napełniają słuchacza wiarą, że siła jest w każdym z nas, a rozwiązaniem jest zaufanie do siebie i odnalezienie światła poprzez wykonywanie kroków, które pokonują ciemność wszędzie po drodze do szczęścia i sensu całej koncepcji istnienia…
Ten album moim zdaniem, jako wieloletniego fana tego zespołu, jest ich arcydziełem i bardzo dojrzałą strukturalnie produkcją. Każdy utwór stoi na najwyższym możliwym poziomie, czuć w nim ciężką pracę i na liście dwunastu utworów na "The End, So Far” nie ma żadnego wypełniacza. Gorąco polecam oczywiście to dzieło Slipknot w równym stopniu – starszym jak i młodszym fanom zespołu, a także tym, którzy ich jeszcze nie znają – bo to pozycja, którą z pewnością trzeba usłyszeć w muzycznym świecie, a każdy, kto ceni mistrzostwo i wyrafinowanie wielkich artystów, może z łatwością i bez obaw wypróbować ten album.
Miłej lektury.. kolejna recenzja pojawi się szybciej niż ta ;]]] .. miłość i pokój (!) 🤘🏾🫶🏽
