SLIPKNOT "The End, So Far" (2o22)

Hi everyone after some time but.. "guns blazing" right now and next review will be posted faster then this one for sure 😎

Another album after not that long break, taking into consideration for instance vocalist Corey Taylor with his side projects, massively and constantly conveyed for the world, Slipknot came back with “The End, So Far".

With the consequence throughout their career, every album is better like good red wine - the older the better.



Album is opened by very innovative “Adderall” and the song is for sure surprisingly different in terms of the sound in the band’s discography and for some rabid fans which are somehow conservative and value the crew from Iowa for their roots and dirty/violent and heavy sound. The music is very electronic in the beginning and progressively other instruments are joining samplers and Corey’s lyrics filling the whole landscape. First verse, author begins in a very nihilistic way about shallowness in life and about kind of fear of the shadow of life. Is anyone really live now without fear? Are we alienated that much? Singer as always touching really important aspects of our existence. And medicines, like Adderall, helps..but not for long, unfortunately leading after a while to the rabbit hole … Brilliant song for the opening.

“… The Dying Song (Time To Sing)” is a powerful shift from the first song and straight away listener is diving into Slipknot’s well known sound atmosphere. Vocalist is claiming from the first sentences of the composition about some form of rebirth as a person, letting the old cast of persona to die metaphorically and welcome the new, stronger one. The concept it’s in the frame of not being afraid of the people who’s in charge of the world, who’s governing and telling us what to do. Chorus is very pompatic with a heavy riffs and lyrics which giving faith in order to cure the heart.

“The Chapeltown Rag” is a third song and so transparent lyrically about our present state of humanity. We are in some kind of ‘coma state of being’ existing mostly online in the world where we're soften ourselves and becoming really miserable and unsecured not even challenging these things and fixing them. The composition is very heavy and the culminating point of heaviness is in the bridge/ending of the song but also in the beginning of the second verse where Corey’s voice is exploding along with Mick’s and Jim’s guitar riffs. Choruses are melodic but in the same time heavy what’s making the whole experience from listening very interesting and ‘in their style’.

“Yen” begins very lightly with Corey’s vocals and the musical background kind of nostalgic. Lyrics starts from something that author was waiting long time, some metaphorical “sin” but more as an event which is probably holding him back from something. His clearly confused and powerless on some level as it shows in the second verse. The chorus is heavier and musically is lifting up the whole composition to another level along with melodic vocal lines presented by the singer. There’s a big suffering in the lyrics and the question to someone - whether author is suffering for nothing (?) he seems to manifest the feeling. In instrumentally “softer” bridge in the song, is some kind of form of letting go emphasized in lyrics and the suffering and death looks like to be one of the ways out …

“Hive Mind” is a very heavy act on this album. It starts with strong entrance by the guitars and Corey’s vocals. The lyrics treats about the man who’s trapped in surrounded reality. It’s almost like encouragement for the action - believe in thyself and mind which is like the titled hive where are all answers for the deepest and most troubled things in our lives. Great drumming by Weinberg filled with raw instrumental landscape by the rest of the crew making this song one of the heaviest on the album and in the same time impactful on listener’s perception.

“Warranty” starts with kind of a question in the lyrics and unrolling to a quite black theme along with the music in the background which could be described as a wall, heavy and progressing to even heavier choruses. It is about us, the people, how we are treated by those who’s establishing the rules in this world and we believe in some kind of assurance from them, aiming ourselves also with the material goods and similar aspects which is worthless. The bridge is really interesting and the melodic line is contrasting with the rest of the song. Massive Jay Weinberg’s drums throughout the whole song and great work of the rest instruments by other guys makes the composition really dark …

Another song is a “Medicine for the Dead” and again begins from darker side of life. We are sometimes cornered by the restrictions and boundaries from the systemic approach but we don’t see the reason and so called 'lords'. Corey literally screams about the medicine in my opinion, which lies in strength from the right people surrounding us in life, we have to drink it and be healed to be conscious what’s wrong around. Instrumentally is a very melodic song as for this album with quite pompous chorus. The bridge in the composition is progressively arising and exploding in the end with another chorus closing the whole in a very heavy way.

The song “Acidic” have a slightly different approach then the rest compositions on the album. It starts with almost like an orchestral intro and the vocals are a bit angry with first phrases and then going really melodic and showing singer’s skills. It’s an interesting position on the album to interpret. In my vision this song treating about us, how we could be literally dead inside living this materialistic life, steered by the authority, then realising that most of the things surrounding us are meaningless and then we're loosing the ability to be happy and to see the sense in anything. Very innovative sonically song, with brilliant guitars and amazing Jim Root’s solo.

“Heirloom” fantastically begins from amazing drumming and the ‘wall’ of guitars with great scratching by Sid Wilson which reminds me straight away the spirit of the very first Slipknot's album but in a really matured way. The meaning of lyrical content is very interesting because in my opinion it’s about the beginning of our pure life from the very first moments before we’re caught by everything around and programmed to feel sorry for ourselves and to feel guilty in the end having the burden on our shoulders from the past events which basically is illusory and shouldn’t have place in our existence … Fantastic double solo by both guitarists Mick and Jim is maxing out the song to the orbit.

Tenth song is titled “H377” and the beginning is a very raw kind of a statement from the voices coming out almost like from the underground. It sounds like a discovery manifest of the thing or a person who sew the hate and distrust and the realisation of this fact is a further frustration and anger in the singer’s voice and lyrics that he knows the true reaper now… Another brilliant Root’s guitar solo and probably the heaviest track on the album in my view. Listener can easily feel the atmosphere and the wave of “Iowa” album flow right from the beginning where the weird and specific sounds are in place …

“De Sade” is starting with a very monumental instrumental line where the Alessandro Venturella’s bass and smooth guitars with percussions in the background filling the landscape of the composition. The author of the lyrics is in the point where he’s assured of the fact that only wrong people can make you feel stupid.. no one else. And knowing that, it’s a very powerful thing which makes this tricky aspect of life easier to cope with, because honest and good persons are tend to forget that on a daily basis. Very interesting and massive crossed solo by Jim Root and Mick Jones again taking the composition to another dimension of the sound.

Last song on the album “Finale” begins by Venturella’s bass line, and piano, then progressively is filled with cellos and Taylor’s vocals. From the very first words sang out and then phrases which turning later to be choruses and the peak of the composition, the listener can feel sadness and stagnation. It’s so not good that many of us on this planet say ‘okay’ to life, agreeing to the conditions not necessarily good for us and living everyday the same kind of life and often even worse - in the past. The turn around in the song is in the bridge where lyrics are filling the listener with faith that the strength is inside of any of us and the solution is in trust in the self and finding light through doing steps resulting beating the darkness everywhere on the way to happiness and meaning of the whole concept of existence …



This album in my opinion as a long term fan of this band is their masterpiece and very matured structurally production. Every song is on the highest possible level, there’s a feeling of hard work in this and there’s no fillers at all on the list of twelve songs on “The End, So Far”. I am highly recommending of course this Slipknot’s piece of art equally to - older and in the same time newer fans of the band, also those who doesn’t know them yet - because it’s ‘a must hear’ position for sure in the music world, and every person who appreciate the mastery and sophistication from any great artists, could easily try this album with no fear.

Enjoy reading .. another review coming sooner than this one ;]]] .. love and peace (!) 🤘🏾🫶🏽





POLISH TRANSLATION



Cześć wszystkim po pewnym czasie, ale… „pistolety płoną” w tej chwili i następna recenzja zostanie opublikowana szybciej niż ta na pewno 😎

Kolejny album po nie tak długiej przerwie, biorąc pod uwagę na przykład wokalistę Corey'a Taylor'a z jego pobocznymi projektami, masowo i stale przekazywanymi dla świata, Slipknot wrócił z „The End, So Far”.

Z konsekwencją w całej swojej karierze, każdy album jest lepszy jak dobre czerwone wino - im starsze, tym lepiej.



Album jest otwarty przez bardzo innowacyjny "Adderall”, a utwór jest z pewnością zaskakująco inny pod względem dźwięku w dyskografii zespołu oraz dla niektórych wściekłych fanów, którzy są w jakiś sposób konserwatywni i cenią załogę z Iowa za ich korzenie i brudne/brutalne i ciężkie dźwięki. Muzyka jest na początku bardzo elektroniczna, a stopniowo inne instrumenty dołączają do samplerów, a teksty Corey'a wypełniają cały krajobraz. Pierwszą zwrotkę, autor zaczyna w bardzo nihilistyczny sposób o płytkości w życiu i o rodzaju strachu przed cieniem życia. Czy ktoś naprawdę żyje teraz bez strachu? Czy jesteśmy tak bardzo wyobcowani? Piosenkarz jak zawsze dotyka naprawdę ważnych aspektów naszego istnienia. A leki, takie jak Adderall, pomagają… ale nie na długo, niestety prowadząc po chwili do króliczej nory… genialna piosenka na otwarcie.

"… The Dying Song (Time To Sing)” stanowi potężną zmianę w stosunku do pierwszego utworu i od razu słuchacz zanurza się w dobrze znaną atmosferę dźwiękową Slipknot. Wokalista już od pierwszych zdań utworu wnioskuje o jakiejś formie odrodzenia się jako osoby, pozwalając w metaforyczny sposób starej obsadzie persony umrzeć i powitać nową, silniejszą. Koncepcja opiera się na tym, aby nie bać się ludzi, którzy rządzą światem, którzy rządzą i mówią nam, co mamy robić. Refren jest bardzo pompatyczny, z ciężkimi riffami i tekstami, które dodają wiary i leczą serce.

"The Chapeltown Rag” to trzeci utwór, który pod względem tekstowym jest niezwykle przejrzysty i opowiada o naszym obecnym stanie ludzkości. Jesteśmy w pewnego rodzaju „stanie śpiączki”, egzystując głównie w internecie, w świecie, w którym miękniemy i stajemy się naprawdę nieszczęśliwi i niepewni, nawet nie rzucając wyzwania tym rzeczom i nie naprawiając ich. Kompozycja jest bardzo ciężka, a kulminacyjny punkt ciężkości występuje w przejściu/końcu utworu, ale także na początku drugiej zwrotki, gdzie głos Corey'a eksploduje wraz z gitarowymi riffami Mick'a i Jim'a. Refreny są melodyjne, ale jednocześnie ciężkie, co sprawia, że całe doświadczenie słuchania jest bardzo ciekawe i „w ich stylu”.

"Yen” zaczyna się bardzo lekko wokalem Corey’a, a muzyczne tło ma nostalgiczny charakter. Tekst zaczyna się od czegoś, na co autor czekał od dawna, metaforycznego „grzechu”, ale raczej wydarzenia, które prawdopodobnie przed czymś go powstrzymuje. Jest wyraźnie zdezorientowany i bezsilny na pewnym poziomie, jak widać w drugiej zwrotce. Refren jest cięższy i muzycznie podnosi całą kompozycję na wyższy poziom wraz z melodyjnymi liniami wokalnymi prezentowanymi przez wokalistę. W tekście jest wielkie cierpienie i pytanie do kogoś - czy autor cierpi bez powodu (?) ..zdaje się to uczucie manifestować. W instrumentalnie „bardziej miękkim” przejściu utworu w tekście podkreślona jest pewna forma odpuszczenia, a cierpienie i śmierć wydają się być jednym z wyjść…

"Hive Mind” to bardzo ciężki utwór na tym albumie. Rozpoczyna się mocnym wejściem gitar i wokalem Corey’a. Tekst traktuje o człowieku uwięzionym w otaczającej rzeczywistości. To prawie jak zachęta do działania – uwierz w siebie i umysł, który jest jak tytułowy ul, w którym znajdują się odpowiedzi na najgłębsze i najbardziej kłopotliwe sprawy w naszym życiu. Świetna gra na perkusji Weinberg’a wypełniona surowym, instrumentalnym krajobrazem reszty ekipy, co czyni ten utwór jednym z najcięższych na albumie, a jednocześnie wywierającym wpływ na percepcję słuchacza.

"Warranty” zaczyna się od pytania w tekście i rozwija do dość czarnego tematu wraz z muzyką w tle, którą można określić jako ścianę, ciężką i przechodzącą w jeszcze cięższe refreny. Chodzi o nas, ludzi, o to, jak jesteśmy traktowani przez tych, którzy ustanawiają zasady na tym świecie i wierzymy w jakąś pewność z ich strony, celując także w dobra materialne i tym podobne aspekty, co jest bezwartościowe. Przejście jest naprawdę ciekawe, a linia melodyczna kontrastuje z resztą utworu. Potężna perkusja Jay'a Weinberg'a przez cały utwór i świetna praca pozostałych instrumentów reszty chłopaków sprawiają, że kompozycja jest naprawdę mroczna…

Kolejny utwór to "Medicine for the Dead” i ponownie rozpoczyna się od ciemniejszej strony życia. Czasami jesteśmy osaczeni przez ograniczenia oraz granice wynikające z podejścia systemowego, ale nie widzimy powodu i tak zwanych „panów”. Corey dosłownie wykrzyczkuje na temat leku, moim zdaniem, którego siła tkwi we właściwych ludziach, którzy nas otaczają. Musimy go pić i zostać uzdrowieni, aby mieć świadomość, co jest wokół nas nie tak. Instrumentalnie jest to bardzo melodyjny utwór jak na tę płytę z dość pompatycznym refrenem. Przejście w kompozycji stopniowo narasta i eksploduje w końcu, a kolejny refren zamyka całość w bardzo ciężki sposób.

Utwór "Acidic” ma nieco inne podejście niż pozostałe kompozycje na płycie. Zaczyna się niemal jak orkiestrowe intro, a wokale są nieco wściekłe w pierwszych frazach i potem stają się naprawdę melodyjne i pokazują umiejętności wokalisty. To ciekawa pozycja na albumie, którą warto zinterpretować. W mojej wizji ta piosenka opowiada o nas, o tym, jak możemy być dosłownie martwi w środku, żyjąc materialistycznym życiem, kierowani przez autorytet, a potem zdając sobie sprawę, że większość otaczających nas rzeczy jest bez znaczenia, a następnie tracimy zdolność do bycia szczęśliwymi i dostrzegania sensu we wszystkim. Bardzo innowacyjny dźwiękowo utwór, z genialnymi gitarami i niesamowitą solówką Jima Roota.

"Heirloom” fantastycznie zaczyna się od niesamowitej gry na perkusji i „ściany” gitar ze świetnymi skreczami Sida Wilsona, co od razu przypomina mi ducha pierwszego albumu Slipknot, tyle że w naprawdę dojrzały sposób. Znaczenie treści lirycznych jest bardzo ciekawe, bo moim zdaniem chodzi o początek naszego czystego życia już od pierwszych chwil, zanim zostaniemy złapani przez wszystko wokół i zaprogramowani, abyśmy użalali się nad sobą i w końcu poczuli się winni, mając ciężar na naszych ramionach z powodu wydarzeń z przeszłości, co w zasadzie jest iluzoryczne i nie powinno mieć miejsca w naszym istnieniu… Fantastyczne podwójne solo w wykonaniu gitarzystów Mick'a i Jim'a wystrzeliwuje utwór na orbitę.

Dziesiąty utwór nosi tytuł "H377” i jego początek to bardzo surowy rodzaj wypowiedzi głosów wydobywających się niemal jak z podziemia. Brzmi to jak manifest odkrycia rzeczy lub osoby, która sieje nienawiść i nieufność, a uświadomienie sobie tego faktu to kolejna frustracja i złość w głosie i tekście piosenkarza, który zna teraz prawdziwego żniwiarza… Kolejne genialne gitarowe solo Root'a i moim zdaniem prawdopodobnie najcięższy utwór na płycie. Słuchacz może łatwo wyczuć atmosferę i falę albumu „Iowa” płynącą już od samego początku, gdzie pojawiają się dziwne i specyficzne dźwięki…

“De Sade” rozpoczyna się bardzo monumentalną linią instrumentalną, w której gładkie gitary oraz bas Alessandro Venturell’i z perkusją w tle wypełniają krajobraz kompozycji. Autor tekstu jest w punkcie, w którym jest pewien, że tylko niewłaściwi ludzie mogą sprawić, że poczujesz się głupio.. nikt inny. A wiedząc o tym, jest to bardzo potężna rzecz, która sprawia, że łatwiej jest sobie poradzić z tym trudnym aspektem życia, ponieważ uczciwi i dobrzy ludzie mają tendencję do zapominania o tym na co dzień. Bardzo ciekawe i masywne skrzyżowane solo Jim'a Root'a i Mick'a Jones'a ponownie przenoszące kompozycję w inny wymiar brzmienia.

Ostatni utwór na albumie “Finale” rozpoczyna się linią basu Venturell’i i fortepianem, a następnie stopniowo wypełnia się wiolonczelami i wokalem Taylor'a. Już od pierwszych wyśpiewanych słów, a potem fraz, które później przeradzają się w refreny i szczyt kompozycji, słuchacz może odczuwać smutek i stagnację. To niedobrze, że wielu z nas na tej planecie mówi „ok” życiu, godząc się na warunki niekoniecznie dla nas dobre i żyjąc na co dzień takim samym, a często nawet gorszym życiem – w przeszłości. Zwrot w piosence następuje w przejściu, gdzie teksty napełniają słuchacza wiarą, że siła jest w każdym z nas, a rozwiązaniem jest zaufanie do siebie i odnalezienie światła poprzez wykonywanie kroków, które pokonują ciemność wszędzie po drodze do szczęścia i sensu całej koncepcji istnienia…



Ten album moim zdaniem, jako wieloletniego fana tego zespołu, jest ich arcydziełem i bardzo dojrzałą strukturalnie produkcją. Każdy utwór stoi na najwyższym możliwym poziomie, czuć w nim ciężką pracę i na liście dwunastu utworów na "The End, So Far” nie ma żadnego wypełniacza. Gorąco polecam oczywiście to dzieło Slipknot w równym stopniu – starszym jak i młodszym fanom zespołu, a także tym, którzy ich jeszcze nie znają – bo to pozycja, którą z pewnością trzeba usłyszeć w muzycznym świecie, a każdy, kto ceni mistrzostwo i wyrafinowanie wielkich artystów, może z łatwością i bez obaw wypróbować ten album.

Miłej lektury.. kolejna recenzja pojawi się szybciej niż ta ;]]] .. miłość i pokój (!) 🤘🏾🫶🏽

Finally, the long-awaited after seven years (2o16 "The Stage") Avenged Sevenfold album entitled "Life Is But A Dream", which I can now boldly call - another step forward in their performance and certainly opening another hidden door in the dimension called evolution - specifically musical although in this case the development went at least a few steps further…



The fantastic opening "Game Over" - with calm guitars, introduces the atmosphere. Sudden transition and M.Shadows - like a storm breaks in with vocals. Powerful riffs and perfection of Synyster Gates solos with Zack providing the background guitar, mixed with Johnny's throbbing bass and flawlessly, as in a metronome speeding like pershing Brooks on drums, give such a cosmic start to the album that you want to listen further, with the curiosity of a small child who is just getting to know the world. The title and the entire lyrical layer says - according to the words of the author of the text - about the end of a colorless stage in life (free interpretation), even broadly understood death and understanding of certain life issues, and thus - the beginning of this "new".

“Mattel” instrumentally begins a real journey. At the beginning, the riff transitions into an industrial sound, slowing down in the verse along with Matt's vocals, and intensifying in the chorus. The later transition, with synthesized piano sounds and vocals, evokes the vibe that Sevenfold has always had, but like on proverbial steroids. Lyrically, the author continues the theme from the beginning of the album, talks about the sadness of a man who literally starts to smell plastic / artificial flowers along with the disappearance of naturalness that should guide us-humanity.

Single “Nobody” is a very unusual composition, from the beginning led by a tedious riff, and after a while the entrance of M.Shadows with vocals like a call from the great mountains, somewhere on the edge of reality. The text begins with words that give the image of ourselves flying like feathers in space, not knowing where we are going and what we really encounter every day. Throughout the song, the author guides us with metaphors practically in this "rhythm", where Brooks' drums and Johnny's bass provide the rhythm and background for Zack's guitar, who leads the line brilliantly. Breaking through the entire composition with the solo, Synyster (with his perfectionism in the virtuosity he serves us) crowns "Nobody" in a masterly way.

“We Love You” is an innovative approach to composition on many levels with changing rhythm and style. The variability of the riffs and the tempo of the drums are accompanied by the vocals, which are both aggressive and calm. Lyrically, it's a song that relates to our expansion as humanity. We have that proverbial "sun" that is enough to exist, and yet we build more, we want more, probably at the expense of ourselves - shorter life and destruction of the planet …

“Cosmic” establishes a new trend in the genre that the band has been associated with from the beginning. Slowly starting with samples, the song progressively moves on to energetic drums and once again perfect Synyster on the guitar. In my opinion, the text speaks of man's faith that despite all the twists of fate, you can always close this proverbial door and open another one with new power. The second part of the song is an instrumental, colorful and beautiful instrumental cocktail decorated with M.Shadows' vocals - a feast for a seasoned listener...

"Beautiful Morning" in the message flowing from the text is a search and further journey through life in search of meaning. The chaos around certainly doesn't help. He turns to a higher power for support for his penance. In the prelude in the middle of the track, which is beautiful instrumentally, there is a chance to find ourselves again in this mess of life - the heroes are ourselves. Musically, the song is composed very carefully, changes of intensity, rhythms and pompous choruses that stretch the song like an unknown ocean in its grandeur and magnificence.

“Easier” begins with Matt's synthesized voice reminiscent of the 80s vibe. The verse, however, is turned upside down with a powerful riff and a complete change of vibe - I would even say a bit towards "fresh grunge". Lyrically, the issue of leaving someone (probably a loved one) is touched upon, but at the same time wishing and believing that this person will find those better days. The transition in the middle of the song with acoustic guitars once again transports the listener into a different but positive world, as if a light at the end of the tunnel on the journey ahead.

"G" begins a series of three consecutive tracks whose first letters form the word 'God'. In the first one, the author boldly approaches the subject of the creation of the world, which is contained in the Bible. The vision that the team presents to us revolves around the seven days in which God created the world. Matt sings that those six days were the creation of a sort of entertainment and theater for God, in which we humans are the actors. On the seventh day, there was supposed to be peace, but the almighty decided otherwise. Instrumentally, the composition is very innovative with many transitions and a great complement to Matt's vocals with female voices that are in the choruses - inspiration from Pink Floyd, I think interesting ...

(O)rdinary continues the theme from the previous track. In my opinion, this is a call to God. The man presented in the song asks if the Creator will give him control over life, soul, and even tell him how to feel, how to dream. He would like to know and learn all the secrets of the creator, and finally asks God to tell him when this man will really live- whether he feels the human love that he sends to him every day through actions, meditation or prayers. A strongly philosophical track for sure, which again has a change of climate musically, sometimes even approaching funk.

"(D)eath" the third installment of the series "God" is interesting. Can be interpreted differently. Personally, I think it's the 'death' of a character that runs through the whole album (a lost man), who leaves that proverbial letter for loved ones, sees life in perspective and dies, but only to be reborn in a better world . Is it physical death or just figuratively? It's hard to say. Right here it can be interpreted in two ways ... although I think it's about this spiritual death after all. The musical background is again cosmically different, soul-jazz and calm, but it still maintains the mood of the album ...

“Life Is But A Dream…” instrumental 'show' by Brian Elwin Haner Jr. that is simply the guitarist Synyster Gates on the piano, which beautifully crowns the whole album ... just listen ...



There is no need to write more, because I have already written a lot. Opinions will be divided for sure, because Avenged Sevenfold has evolved once again. How? As for me, they have developed incredibly and beautifully. I consider this album a breakthrough in music, which once again breaks down the barriers put up by people that limit the beauty of creativity and development in every sense of the word. It will definitely take some time for people to understand the craftsmanship of this record, but I believe it won't be that long to reach a higher level of artistry in the broad sense. For sure, with “Life Is But A Dream…” we are entering a new era of music.. in my opinion, it is fucking exciting ;]]] Enjoy listening, and opinions and thoughts are welcome in the comments ... Another review coming soon, peace!





POLISH TRANSLATION



Wreszcie długo wyczekiwana po siedmiu latach (2o16 “The Stage”) płyta Avenged Sevenfold zatytułowana “Life Is But A Dream”, którą teraz śmiało mogę nazwać - kolejny krok naprzód w ich wykonaniu i z pewnością otwarcie kolejnych ukrytych drzwi w wymiarze zwanym ewolucją - konkretnie muzyczną, choć w tym przypadku, rozwój poszedł przynajmniej o kilka kroków dalej …



Fantastyczny otwierający “Game Over” - ze spokojnymi gitarami, wprowadza klimat. Nagłe przejście i M.Shadows - jak burza wdziera się wokalami. Potężne riffy i perfekcja Synyster’a Gatesa w solówkach z Zack’ym nadającym tło gitarowe, przemieszane z pulsującym basem Johny’ego i bezbłędnie, jak w metronomie pędzącym niczym pershing Brooks’em na bębnach, dają tak kosmiczny początek albumu, że chce się słuchać dalej, z ciekawością małego dziecka, które dopiero poznaje świat. Tytuł i cała liryczna warstwa, mówi - wedle słów samego autora tekstu - o zakończeniu jakiegoś bezbarwnego etapu w życiu (wolna interpretacja), wręcz szeroko rozumianej śmierci i zrozumieniu pewnych życiowych kwestii, a co za tym idzie - początku tego “nowego”.

“Mattel” instrumentalnie rozpoczyna prawdziwą podróż. Na początku, riff przechodzi w industrialne brzmienie, zwalniając w zwrotce wraz z wokalem Matt'a, i intensyfikuje się w refrenie. Późniejsze przejście, z syntezowanymi dźwiękami pianina i wokalem, przywołuje klimat, który zawsze miał Sevenfold, ale jak na przysłowiowych sterydach. Lirycznie, autor kontynuuje temat z początku płyty, opowiada o smutku człowieka, który dosłownie zaczyna wąchać plastikowe/sztuczne kwiaty wraz z zanikiem naturalności, która powinna kierować nami-ludzkością.

Singiel “Nobody” jest bardzo nietypową kompozycją, od początku prowadzoną przez żmudny riff, a po chwili wejście M.Shadows z wokalem niczym zew z wielkich gór, gdzieś na skraju rzeczywistości. Tekst zaczyna się od słów, które dają obraz nas samych latających jak piórka w kosmosie, nie wiedząc dokąd zmierzamy i co tak naprawdę spotykamy się każdego dnia. Przez cały utwór autor prowadzi nas metaforami praktycznie w tym “rytmie”, gdzie perkusja Brooksa i bas Johnny’ego zapewniają rytm i tło dla gitary Zack’a, który genialnie prowadzi linię. Przedzierając się z solówką przez całą kompozycję Synyster (swoim perfekcjonizmem w wirtuozerii jaką nam serwuje) koronuje “Nobody” w mistrzowski sposób.

“We Love You” to nowatorskie podejście do kompozycji na wielu płaszczyznach ze zmiennym rytmem i stylem. Zmienności riffów i tempa perkusji towarzyszy wokal, który też jest zarówno agresywny jak i spokojny. Tekstowo jest to piosenka odnosząca się do naszej ekspansji jako ludzkości. Mamy to przysłowiowe "słońce", które wystarczy by istnieć, a mimo to budujemy więcej, chcemy więcej, prawdopodobnie kosztem nas samych - krótsze życie i niszczenie planety ...

“Cosmic” ustanawia nowy trend w gatunku, z którym zespół związany jest od początku. Powoli zaczynający się samplami utwór, progresywnie przechodzi do energicznej perkusji i po raz kolejny perfekcyjnego Synyster’a na gitarze. Moim zdaniem tekst mówi o wierze człowieka, że mimo wszystkich zrządzeń losu, zawsze można zamknąć te przysłowiowe drzwi i z nową mocą otworzyć kolejne. Druga część utworu to instrumentalny, barwny i piękny koktajl instrumentalny udekorowany wokalem M.Shadows’a - uczta dla wytrawnego słuchacza …

“Beautiful Morning” w przesłaniu płynącym z tekstu to poszukiwanie i dalsza podróż przez życie w poszukiwaniu sensu. Chaos wokół z pewnością nie pomaga. Zwraca się do wyższej siły o wsparcie dla swojej pokuty. W preludium w środku utworu, który jest piękny instrumentalnie, jest szansa żeby znów odnaleźć siebie w tym bałaganie życia-bohaterami jesteśmy my sami. Muzycznie utwór skomponowany jest bardzo starannie, zmiany natężenia, rytmów i pompatyczne refreny, które rozciągają piosenkę jak niepoznany ocean w swej wielkości i wspaniałości.

“Easier” zaczyna się syntezowanym głosem Matt’a, przypominającym klimat lat 8o-tych. Zwrotka jest jednak wywrócona do góry nogami potężnym riff'em i kompletną zmianą klimatu-powiedziałbym nawet trochę w stronę “świeżego grunge”. Tekstowo jest poruszona kwestia opuszczenia kogoś (prawdopodobnie ukochanej osoby), ale jednocześnie życzenie i wiara, że ta osoba znajdzie te lepsze dni. Przejście w trakcie utworu z akustycznymi gitarami jeszcze raz przenosi słuchacza w inny, ale pozytywny świat, jakby światło w tunelu podczas dalszej podróży.

“G” zaczyna serię trzech utworów następujących po sobie, których pierwsze litery tworzą słowo ‘Bóg’. W pierwszym autor odważnie podchodzi do tematu jakim jest stworzenie świata, które jest zawarte w Biblii. Wizja jaką przedstawia nam zespół kręci się wokół siedmiu dni, w ciągu których Bóg stworzył świat. Matt śpiewa, że te sześć dni były stworzeniem pewnej niejako rozrywki i teatru dla Boga, w którym my-ludzie jesteśmy aktorami. Siódmego dnia, miał być pokój, ale jednak wszechmogący zadecydował inaczej. Instrumentalnie, kompozycja bardzo innowacyjna z wieloma przejściami i świetnym uzupełnieniem wokalu Matta o kobiece głosy, które są w refrenach-inspiracja Pink Floyd myślę, że ciekawa …

“(O)rdinary” kontynuuje motyw z poprzedniego kawałka. Moim zdaniem jest to wołanie do Boga. Człowiek przedstawiony w utworze pyta czy Stwórca da mu kontrolę nad życiem, duszą, a nawet powie jak czuć, jak śnić.. Chciałby wiedzieć i poznać wszystkie sekrety kreatora, a na końcu prosi, żeby powiedział mu Bóg, kiedy ten człowiek będzie naprawdę żyć-czy czuje człowieczą miłość, którą na co dzień mu wysyła poprzez czyny, medytację czy modlitwy. Mocno filozoficzny utwór na pewno, który ma znów zmianę klimatu muzycznie, momentami podchodzącą nawet pod funk.

“(D)eath” trzecia odsłona cyklu ‘Bóg’ jest ciekawa. Można interpretować różnie. Osobiście, uważam że jest to ‘śmierć’ postaci, która przewija się przez cały album (zagubionego człowieka), który zostawia ten przysłowiowy list dla najbliższych, widzi życie z perspektywy i umiera, ale tylko po to, żeby narodzić się na nowo w lepszym świecie. Czy jest to śmierć fizyczna czy tylko w przenośni? Trudno powiedzieć. Właśnie tutaj dwojako można to interpretować.. chociaż myślę, że tu chodzi jednak o tą duchową śmierć mimo wszystko. Otoczka muzyczna jest znów kosmicznie inna, soulowo-jazzowa i spokojna, ale cały czas trzyma nastrój albumu …

“Life Is But A Dream…” instrumentalny 'popis' Briana Elwina Hanera Jr. czyli po prostu gitarzysty Synystera Gatesa na fortepianie, który pięknie wieńczy całą płytę.. tylko słuchać …



Nie ma co w zasadzie pisać więcej, bo już dużo napisałem wcześniej. Opinie będą na pewno podzielone, bo Avenged Sevenfold po raz kolejny ewoluowali. Jak? Jak dla mnie rozwinęli się niesamowicie i pięknie. Uważam ten album za przełomowy w muzyce, który burzy kolejny raz bariery stawiane przez ludzi, które ograniczają piękno twórczości i rozwoju w każdym tego słowa znaczeniu. Na Pewno zajmie to trochę czasu, zanim ludzie zrozumieją kunszt tej płyty, ale wierzę, że będzie to nie tak długi czas żeby osiągnąć wyższy poziom w szeroko pojętym artyzmie. Na pewno wraz z “Life Is But A Dream…” wchodzimy w nową erę muzyki.. moim zdaniem jest to zajebiście ekscytujące ;]]] Miłego słuchania, a opinie i przemyślenia mile widziane w komentarzach … Wkrótce kolejna recenzja, pokój!

“PERMANENT.RADIANT” is the title of the latest EP, in which the Crosses band with Chino Moreno (Deftones) on board returns in a beautiful, practically the same atmosphere to the game. It sounds like a follow-up to the first album - which I thought was a huge success - but there's a breath of fresh air to it, and you can hear the evolution in every detail.



The first track, "Sensation", slowly opens the whole mini-album. The synthesizer in the background and the imprisoned voice of Chino, who is afraid that he has opened a kind of cage in himself and will never achieve shared affection with the woman he loves, gives him no rest. However, the pompous chorus and the faith that can be heard in his voice that despite the obstacles - he will finally succeed - beautifully arranges the entire sonic and vocal rainbow filling the molecular space around the listener.

My interpretation of "Vivien" goes in a bold direction, because I believe that a very important issue is raised here, namely the disappearance of the physical, even animal aspect of the relationship between a woman and a man. It is a beautiful manifesto in which the author talks about meeting probably his beloved in a place where - literally and metaphorically - there is water. He's dry and she's all wet gives him strength, opens his eyes, and hydrates him in every way, from emotional to physical. Musically, as in the first track, gradually synthesizers and atmosphere-building vocals prepare us for the eruption in the chorus.

“Cadavre Exquis” opens with a beautiful array of synthesizers intertwined in an odd but fluid sequence of sounds. Another poetic argument by Chino, in which she seems to wonder if the attachment of two people who love each other, which is very strong and good overall, is right. However, he comes to the conclusion that he would never have done otherwise…

"Day One" slightly changes the trajectory in which the first three tracks introduce the listener. The Hawaiian rhythm opens the composition, rhythmically and positively tunes us from the very first words sung. The author believes that the worst days are far behind, and now the golden ones and the good ones are coming, and that's all that matters - the strength that can endure everything. He even asks a question to a friend/love? Faith is the driving force behind everything.

“Hollier” is interesting to interpret because, in my opinion, it could be a manifesto to a higher power. The message can be received in many ways, such as the continuation of the theme of the relationship between a woman and a man. Chino sings about a disturbed world where these two people coexist, that we are "machines" that wear out. We should take care of it and build love, not destroy something beautiful between each other. The percussion, like a perfect clock, gives the rhythm to the sounds synthesized in the song.

“Procession” is a bit of longing for a loved one, and the track opens with beautiful synthesized piano and Chino's voice. He travels to her in his mind, assuring her that although they are not together now, they always will be. He wonders if she remembers their best days and assures her that he will stay with her forever even though they cannot be together now. The guitar in progress and the uplift in the choruses masterfully decorates the entire EP...



Crosses returns in great style and really makes you think. Some people aspire to a lonely life. A terrifying vision of life without a person with whom to build feelings and something greater than alienation and stupid excuse that you can live in isolation. We are made for something greater, and without the warmth of another person, we are unable to achieve such beauty and development as in solitude ...

An indispensable element of shared, warm and productive nights for two and broadly understood rebirth. Happy listening, peace! Another one coming soon :]





POLISH TRANSLATION





“PERMANENT.RADIANT”, to tytuł najnowszej EP-ki, w której zespół Crosses z Chino Moreno (Deftones) na pokładzie powraca w pięknym, praktycznie tym samym klimacie do gry. Brzmi jak kontynuacja pierwszego albumu - który moim zdaniem był wielkim sukcesem - ale jest w nim powiew świeżości i słychać ewolucję w każdym szczególe.



Pierwszy utwór “Sensation”, powoli otwiera cały minialbum. Syntezator w tle i uwięziony głos Chino, który boi się, że otworzył w sobie coś w rodzaju klatki i nigdy nie osiągnie wspólnego uczucia z ukochaną kobietą, nie daje mu spokoju. Jednak pompatyczny refren i wiara, którą słychać w jego głosie, że mimo przeszkód - w końcu mu się uda - pięknie układa całą dźwiękową i wokalną tęczę wypełniającą molekularną przestrzeń wokół słuchacza.

Moja interpretacja “Vivien” idzie w odważnym kierunku, ponieważ uważam, że poruszana jest tu bardzo ważna kwestia, a mianowicie zanik fizycznego, wręcz zwierzęcego aspektu relacji między kobietą a mężczyzną. To piękny manifest, w którym autor opowiada o spotkaniu prawdopodobnie swojej ukochanej w miejscu, gdzie - dosłownie i metaforycznie jest woda. On jest suchy, a ona cała mokra dodaje mu siły, otwiera oczy i “nawadnia” go pod każdym względem, od emocjonalnego po fizyczny. Muzycznie podobnie jak w pierwszym utworze, stopniowo syntezatory i budujący klimat wokal, przygotowują nas na erupcję w refrenie.

“Cadavre Exquis” rozpoczyna się piękną gamą syntezatorów splecionych w dziwnej, ale płynnej sekwencji dźwięków. Kolejna poetycki argument Chino, w którym zdaje się zastanawiać czy przywiązanie dwojga kochających się ludzi, które jest bardzo silne i dobre w całokształcie, jest właściwe. Dochodzi jednak do wniosku, że nigdy nie postąpiłby inaczej …

“Day One” nieco zmienia trajektorię, w którą wprowadzają słuchacza trzy pierwsze utwory. Hawajski rytm otwiera kompozycję, rytmicznie i pozytywnie nastraja nas od pierwszych zaśpiewanych słów. Autor uważa, że najgorsze dni są daleko w tyle, a teraz nadchodzą złote i dobre i tylko to się liczy - siła, która wszystko zniesie. Zadaje on nawet pytanie przyjacielowi/ukochanej (?) Wiara jest siłą napędową wszystkiego.

“Hollier” jest ciekawy do interpretacji, ponieważ moim zdaniem, mógłby być manifestem skierowanym do siły wyższej. Przekaz można odbierać na wiele sposobów jak chociażby kontynuacja tematu relacji między kobietą a mężczyzną. Chino śpiewa o zaburzonym świecie, w którym te dwie osoby współistnieją, że jesteśmy “maszynami”, które się zużywają. Powinniśmy o to dbać i budować miłość, a nie niszczyć między sobą coś pięknego. Perkusja niczym perfekcyjny zegar nadaje rytm syntezowanym w utworze dźwiękom.

“Procession” to trochę tęsknota za ukochaną osobą, a utwór otwiera piękne syntezowane pianino i głos Chino. Podróżuje do niej w myślach, zapewniając ją, że chociaż teraz nie są razem, zawsze będą. Zastanawia się czy ona pamięta ich najlepsze dni i zapewnia ją, że zostanie z nią na zawsze mimo, że nie mogą być teraz razem. Gitara w trakcie i wypiętrzenie w refrenach, po mistrzowsku dekoruje całą EPkę …



Crosses powraca w znakomitym stylu i daje naprawdę do myślenia. Niektórzy ludzie dążą do samotnego życia.. Przerażająca wizja życia bez osoby, z którą można budować uczucia i coś większego niż wyobcowanie i głupie tłumaczenie, że można żyć w odosobnieniu. Jesteśmy stworzeni do czegoś większego, a bez ciepła drugiej osoby, nie jesteśmy w stanie osiągnąć takiego piękna i rozwoju jak w samotności …

Nieodzowny element wspólnych, ciepłych i produktywnych nocy we dwoje oraz szeroko rozumianego odrodzenia. Miłego słuchania, pokój! NIedługo kolejna :]

The second single "We Love You" from the upcoming album Avenged Sevenfold is unlike anything we've heard from the band before.



Innovative approach to composition on many levels with changing rhythm and style. The variability of the riffs and the tempo of the drums are accompanied by the vocals, which are both aggressive and calm. Lyrically, it's a song that relates to our expansion as humanity. We have that proverbial "sun" that is enough to exist, and yet we build more, we want more, probably at the expense of ourselves - shorter life and destruction of the planet ...



Another interesting preview of the whole album, which will be released soon - June 2nd. Stay tuned, more reviews soon ;] Peace!





POLISH TRANSLATION



Drugi singiel "We Love You" z nadchodzącego albumu Avenged Sevenfold nie przypomina niczego, co słyszeliśmy wcześniej od zespołu.



Nowatorskie podejście do kompozycji na wielu płaszczyznach ze zmiennym rytmem i stylem. Zmienności riffów i tempa perkusji towarzyszy wokal, który też jest zarówno agresywny jak i spokojny. Tekstowo jest to piosenka odnosząca się do naszej ekspansji jako ludzkości. Mamy to przysłowiowe "słońce", które wystarczy by istnieć, a mimo to budujemy więcej, chcemy więcej, prawdopodobnie kosztem nas samych - krótsze życie i niszczenie planety ...



Kolejna ciekawa zapowiedź całego albumu, który ukaże się już wkrótce - 2 czerwca. Bądźcie czujni, wkrótce więcej recenzji ;] Pokój!

“Vespertine” is an album by Björk from 2oo1 and it’s another avant-garde production and release by her.



The album opens with "Hidden Place". The song clearly talks about the author's feelings for the man, where throughout the song she sings about it in a colorful and at times abstract way. The composition begins with the sounds of samples along with a slight pulse of the beat, which build up and multiply later in the chorus decorated with a cello in the background.

“Cocoon” begins with the climatic sound of organs and delicate, as if “broken” rhythm of electronic drums. Later, the song begins to fill with the sounds of bells in the background and, of course, the delicate, but changeable in its atmosphere vocals. The song is open to interpretation, but it tells about the relationship between a woman and a man, which creates the titular cocoon of love …

“It’s Not Up To You” opens with a gentle beat, and there is a note of emotion and grief in the vocals. The song is a brilliant reflection of the author's feelings - and this suggests to me personally, due to my perennial problem with this - to accept what happens when you wake up and nothing works, and sometimes it just is. Then you have to let the universe run its course and be okay with it. Instruments in the chorus and Björk's vocals elevate the composition even more.

The next "Undo" beautifully manifests itself with a small amount of repeated almost like a mantra text to let go. Beautiful violins in the background and samples bring you into the world of reverie and relaxation. The author says that life should not be a struggle. Sometimes you have to surrender to what awaits us, and it will come anyway…

“Pagan Poetry” is a brilliant show of Björk's vocal abilities. Beautiful sampled cymbals with a percussive beat create a composition on a heavenly level. It's a song about love between a man and a woman. However, the metaphor of pagan poetry shows some inner obstacle that tries to mess with the feelings.

“Aurora” is about longing for something. The author travels through a glacier and wants to melt in it. Transience of luminous moments causes desperation to find them. The delicate melody almost hypnotically leads through the whole song.

"An Echo A Stain" is, I think, a beautiful metaphor for the past. You can't escape the memories, which are like an echo stain and will always resonate. Wherever you are, it will be with you. In the background, the music sets the mood, evoking uncertainty, but there is also something optimistic about these sounds …

“Sun In My Mouth” describes the author's emotions in relation to some feeling that is trying to digest her. It is the striving, despite obstacles, for the brightness of the day and serenity - to happiness. Beautiful sounds, like drops of musical rain fill the song.

“Heirloom” is about Björk's recurring dream. This is a dream where mother and son appear. The turn occurs in the third part of the song, where there is a reference to "our dream" - the interpretation can be different ... The music gently creates a "fluid" background of the song with a pulsating beat.

“Harm Of Will” is an interesting story, because it can be perceived in several ways. It's about an act between a woman and a man, but the man seems to be the alpha here who just wants to get the needs met. On the other hand, it can also be a story about the beauty of this activity, that is, love. Music, like in a theater, decorates the whole.

“Unison” beautifully closes the album with sounds straight from nature...like a jungle or a very active forest, it sonically reflects the climate. It's about reconciliation. It seems to be a dialogue with the universe, creation, creator. This can also be interpreted in the context of every human being who accepts the natural harmony of reality. Musically, it seems to continue the vibe of the previous track on a higher level…



A great album by the great composer Björk. It's been over 20 years and it still feels so fresh and relevant.

A beautiful CD for relaxing, spending time with your loved one and quiet evenings.

Peace people! Another review coming soon ;] .. stay safe in this unpredictable but beautiful world ……





POLISH TRANSLATION



„Vespertine” to album Björk z 2oo1 i jest to kolejna awangardowa produkcja i wydawnictwo w jej wykonaniu.



Płytę otwiera “Hidden Place”. Piosenka wyraźnie mówi o uczuciach autorki do mężczyzny, gdzie przez cały utwór śpiewa o tym w barwny i momentami abstrakcyjny sposób. Kompozycję rozpoczynają dźwięki sampli wraz z lekkim pulsowaniem bitu, które narastają i mnożą później w refrenie ozdobionym wiolonczelą w tle.

“Cocoon” rozpoczyna się klimatycznym brzmieniem organów i delikatnym jakby “połamanym” rytmem elektronicznej perkusji. Później utwór zaczyna wypełniać się dźwiękami dzwonków w tle i oczywiście delikatnym, ale zmiennym w swojej atmosferze wokalem. Utwór jest otwarty na interpretacje, ale opowiada o relacji między kobietą i mężczyzną, która tworzy tytułowy kokon miłości …

“It’s Not Up To You” rozpoczyna się delikatnym bitem, a w wokalu pojawia się nuta emocji i żalu. Utwór jest genialnym odzwierciedleniem uczuć autorki - i to mi osobiście sugeruje, ze względu na mój odwieczny problem w tej kwestii - aby zaakceptować to, co się dzieje, gdy wstajesz i nic nie działa, a czasami po prostu tak jest. Następnie musisz pozwolić wszechświatowi działać swoim torem i pogodzić się z tym. Instrumenty w refrenie i wokal Björk jeszcze bardziej podnoszą kompozycję.

Kolejny “Undo” pięknie objawia się niewielką ilością powtarzanego niemal jak mantra tekstu do odpuszczenia. Piękne skrzypce w tle i sample wprowadzają w świat zadumy i relaksu. Autorka mówi, że życie nie powinno być walką. Czasem trzeba się poddać temu co nas czeka, a to i tak nadejdzie …

“Pagan Poetry” to genialny pokaz możliwości wokalnych Björk. Piękne samplowane jakby cymbały z perkusyjnym beatem tworzą kompozycję na niebiańskim poziomie. To piosenka o miłości między kobietą a mężczyzną. Jednak metafora pogańskiej poezji ukazuje jakąś wewnętrzną przeszkodę, która próbuje zadzierać z uczuciami.

Instrumentalne “Frosti” jak z bajki, piękne i zapierająco dech w piersiach dźwięki tworzą nastrój jak z muzycznej Narnii, robiąc małą przerwę na płycie.. po prostu ekstaza podświadomości. Posłuchaj i oderwij się na chwilę od rzeczywistości.

“Aurora” opowiada o tęsknocie za czymś. Autorka przemierza lodowiec i chce się w nim roztopić. Przemijalność świetlistych chwil powoduje desperację ich odnalezienia. Delikatna melodia niemal hipnotycznie prowadzi przez cały utwór.

“An Echo A Stain” jest, jak sądzę, piękną metaforą przeszłości. Nie możesz uciec od wspomnień, które są jak plama echa i zawsze będą rezonować. Gdziekolwiek będziesz, będzie z tobą. W tle muzyka tworzy nastrój, wywołuje niepewność, ale jest też coś optymistycznego w tych dźwiękach …

“Sun In My Mouth” opisuje emocje autorki w odniesieniu do jakiegoś uczucia, które próbuje ją strawić. To dążenie mimo przeszkód do jasności dnia i pogody ducha-do szczęścia. Piękne dźwięki, niczym krople muzycznego deszczu wypełniają utwór.

“Heirloom” mówi o powracającym śnie Björk. To sen, w którym pojawiają się matka i syn. Zwrot następuje w trzeciej części utworu, gdzie jest mowa o “naszym śnie”-interpretacja może być różna … Muzyka delikatnie tworzy “płynne” tło utworu z pulsującym bitem.

“Harm Of Will” to ciekawa historia, bo można ją postrzegać na kilka sposobów. Chodzi o akt między kobietą a mężczyzną, ale mężczyzna wydaje się tutaj być alfą który chce tylko zaspokoić potrzeby. Z drugiej strony, może to być też opowieść o pięknie tej czynności, czyli miłości. Muzyka niczym w teatrze ozdabia całość.

“Unison” pięknie zamyka album dźwiękami rodem z natury..niczym dżungla czy bardzo aktywny las, dźwiękowo oddaje klimat. Chodzi o pojednanie. Wydaje się dialogiem z wszechświatem, stworzeniem, stwórcą. Można to interpretować także w kontekście każdego człowieka, który akceptuje naturalną harmonię rzeczywistości. Muzycznie wydaje się, że kontynuuje klimat poprzedniego utworu na wyższym poziomie …



Świetny album wspaniałej kompozytorki Björk. Minęło ponad 2o lat, a to wciąż wydaje się takie świeże i aktualne.

Piękna płyta na relaks, spędzenie czasu z ukochaną osobą i zaciszne wieczory.

Pokój ludzie! Kolejna recenzja wkrótce ;] .. trzymajcie się bezpiecznie w tym nieprzewidywalnym, ale pięknym świecie ……

Chevelle returned with another album after five years from the predecessor and once again flew in like a positive hurricane knocking over the listener resetting him (in a good way).

A band that has always gravitated in my life since the beginning of my adventure with "different" music - demonized and not entirely acceptable in the country I come from. They gave and still give good energy and saved in life situations that were not easy.



The album opens with the instrumental "Verruckt", which at first glance seems very slow and even clumsy, but this beautiful illusion slowly starts to build a wall with powerful riffs like a battering ram, which is embellished with other sounds - as if it was personified at times.

"So Long, Mother Earth" is a powerful manifesto - as the song's title suggests - to our mother, Mother Earth, who we destroy every day without realizing the consequences. Pete (singer) clearly says that we don't even have the right to act against her, and yet time inexorably burns her from the inside. There is a motif of other worlds, in my opinion an interesting perspective to be interpreted. There is a very good continuation of the "wall" from the initial "Verruckt" here…

"Mars Simula" in an interesting and indirect way shows the chaotic side of our existence. We suffocate on our planet, forgetting what a good place Earth is... hence the words "I'm on my way to Mars". Great composition of the song, strong and sometimes heavy riffs adequately emphasize the importance of the text.

Another "Sleep the Deep", instrumental... The sounds awaken the imagination. As if abstract clocks are ticking our time…

“Self Destructor” is an approach to the topic of our awakening from destruction and coming to terms with the imposed vision of those who rule us. Either we make a change and use our mind or we lose it - as the text literally emphasizes. Continuation of the riffs that give a strong color to the whole album.

"Piistol Star (Gravity Heals)" is an interesting interpretation, because in the text there is a kind of cry for the hero to be released from sins - from being lost. A certain catharsis that can be achieved, as Pete sings, by simply indulging in gravity, which I believe is life - destiny…

"VVurmhole" - another instrumental, like a skit, and even a cluster of strange sounds... an interlude announcing the entrance to the next track.

"Peach", as before, carries a message about the threats coming "from above" - people who give us the title peach, and in fact have our conscience - in colloquial ass.

“Test Test…Enough”, introduces us to the guitar “carpet of sounds” with delays and chamber vocals - in the text of which there is an eloquent message of what the previous "Peach" contains.

“Endlessly” begins with a verse in which we enter the author's point of view, who treats time as something that relentlessly pushes us forward in life and sets boundaries that we cannot cross. The best we can do is give our best to celebrate life by praising it, alone or with someone.

There's a sentiment in "Remember When" from the beginning that has a theme of "souvenirs" in its opening words - perhaps from childhood - and a time when we didn't care when we were at the top, happy suddenly falling down only to get up right away . Reflection goes so far as to say that suffering was something good that gave strength and new perspectives. Beautiful song …

“Ghost and Razor” depicts the scenario of a man who is kind of torn inside, but calls out to his spirit/energy and strengthens himself so he can try again. Despite the adversity and rejection of the "devil" that fuels negativity in us, the hero screams to feel life again.

"Lost in Digital Woods" closes the album with a kind of speech by Pete, accompanied by piano and sampled sounds, which then fade into the sounds of the outside world. The text talks nostalgically about the chaos caused by the cybernetic world around us. He talks about lost people who have lost their values - "kissing the finger of confusion" - not knowing where to go. You have to keep it in yourself - the author concludes the whole album without giving a reason why he will continue to raise his hand in the air …



The album is an interesting and solid product of Chevelle, which consistently develops its style and gives us more songs to enjoy the brilliant music flowing from their instruments and deep lyrics.

I highly recommend it, a beautiful position for reflection, but also good energy.

We'll be back soon and another review.. meanwhile!





POLISH TRANSLATION



Chevelle powrócił z kolejnym albumem po pięciu latach od poprzednika i po raz kolejny wleciał jak pozytywny huragan przewracający słuchacza resetując go (w dobrym tego słowa znaczeniu).

Zespół, który zawsze grawitował w moim życiu od początku mojej przygody z muzyką "inną" - zdemonizowaną i nie do końca akceptowalną w kraju, z którego pochodzę. Dawali i nadal dają dobrą energię i ratowali w sytuacjach życiowych, które nie były łatwe.



Płytę otwiera instrumentalny “Verruckt”, który na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo powolny, a nawet niezdarny, ale ta piękna iluzja powoli zaczyna budować ścianę potężnymi riffami jak taran, który jest upiększony innymi dźwiękami - jakby był momentami spersonifikowany.

"So Long, Mother Earth", to potężny manifest - jak sugeruje tytuł utworu - skierowany do naszej matki, Matki Ziemi, którą niszczymy każdego dnia, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Pete (wokalista) wyraźnie mówi, że nie mamy nawet prawa działać przeciwko Niej, a jednak czas nieubłaganie wypala Ją od środka. Pojawia się motyw innych światów, moim zdaniem ciekawa perspektywa do interpretacji. Jest tu bardzo dobra kontynuacja "ściany" z początkowego "Verruckt" …

“Mars Simula” w ciekawy i nie bezpośredni sposób pokazuje chaotyczną stronę naszej egzystencji. Dusimy na naszej planecie, zapominając, jak dobrym miejscem jest Ziemia.. stąd słowa “Jestem w drodze na Mars”. Świetna kompozycja utworu, mocne i momentami ciężkie riffy odpowiednio podkreślają wagę tekstu.

Kolejny "Sleep the Deep", instrumentalny.. Dźwięki rozbudzają wyobraźnię. Jakby abstrakcyjne zegary tykają nasz czas …

“Self Destructor” to podejście do tematu naszego przebudzenia z destrukcji i pogodzenia się z narzuconą wizją tych co nami rządzą. Albo dokonamy zmiany i użyjemy umysłu albo go stracimy - jak dosłownie podkreśla tekst. Kontynuacja riffów, które nadają mocnego kolorytu całej płycie.

“Piistol Star (Gravity Heals)” to ciekawa interpretacja, ponieważ w tekście pojawia się swego rodzaju wołanie o uwolnienie bohatera od grzechów - od zagubienia. Pewne katharsis, które można osiągnąć jak śpiewa Pete, po prostu oddając się grawitacji, która moim zdaniem jest życiem - przeznaczeniem …

“VVurmhole” - kolejny instrumental, jakby skit, a nawet zlepek dziwnych dźwięków..przerywnik zapowiadający wejście do kolejnego utworu.

“Peach” tak jak poprzednio, niesie ze sobą przesłanie o zagrożeniach płynących “z góry” - ludzi, którzy dają nam tytułową brzoskwinię, a tak naprawdę mają nasze sumienie - w kolokwialnej dupie.

“Test Test…Enough”, wprowadza nas w gitarowy “dywan dźwięków” z ‘delayowaniem’ i kameralnymi wokalami - w którego tekście kryje się wymowny przekaz tego, co zawiera poprzedni "Peach"

“Endlessly” zaczyna się wersem, w którym wchodzimy w punkt widzenia autora, który traktuje czas jako coś, co nieubłaganie popycha nas w życiu do przodu i wyznacza granice, których nie możemy przekroczyć. Najlepsze, co możemy zrobić, to dać z siebie wszystko, aby celebrować życie, chwaląc je, samemu lub z kimś.

W “Remember When” od samego początku jest sentyment, który w pierwszych słowach ma motyw "pamiątek" - być może z dzieciństwa - i czas, kiedy nie obchodziło nas, kiedy byliśmy na szczycie, szczęśliwi nagle upadając tylko po to, żeby od razu wstać. Refleksja posuwa się nawet do stwierdzenia, że cierpienie było czymś dobrym co dawało siłę i nowe perspektywy. Piękny utwór …

“Ghost and Razor” przedstawia scenariusz człowieka, który jest jakby rozdarty w środku, ale woła do swojego ducha/energii i wzmacnia się, aby mógł spróbować ponownie. Mimo przeciwności i odrzucenia “diabła”, który podsyca w nas negatywność, bohater krzyczy, by znów poczuć życie.

"Lost in Digital Woods” zamyka album swego rodzaju przemówieniem Pete’a, któremu towarzyszy fortepian i samplowane dźwięki, które następnie zanikają w dźwiękach świata zewnętrznego. Tekst z nostalgią opowiada o chaosie jaki wywołał otaczający nas cybernetyczny świat. Mówi o zagubieniu ludzkim, którzy stracili swoje wartości - “całując palec zmieszania" - nie wiedząc dokąd się udać. Trzeba zachować to w sobie - autor konkluduje cały album, nie podając powodu, dlaczego będzie nadal wznosić rękę w górę …



Album jest ciekawym i solidnym produktem Chevelle, który konsekwentnie rozwija się w swoim stylu i daje nam kolejne utwory, żeby delektować się genialną muzyką wypływającą z ich instrumentów i głębokich tekstów.

Polecam gorąco, piękna pozycja na refleksję, ale zarówno dobrą energię.

Niedługo wracamy i kolejna recenzja.. tymczasem!

Sevendust powraca z nowym singlem zapowiadającym kolejny album zatytuowany “Truth Killer” po prawie trzech latach przerwy. Będzie to czternasty album w dyskografii zespołu z Atlanty w stanie Georgia w USA.



“Fence” prezentuje się jako przedsmak płyty i wprowadza w dobry i energiczny nastrój, który Sevendust zawsze oferował nam swoją twórczością. Wokalista Lajon śpiewa, a już na wstępie wykrzykuje z siłą armaty wojennej w zwrotce o okradaniu nas z energii i wprowadzaniu nieświadomości w letarg. Zapominamy o własnym życiu z powodu chaosu generowanego wokół nas na co dzień. Pojawia się metafora “podpalenia lontu”, aby przerwać ten proces i wyjść z opresji hipnozy zewsząd i (osobista dygresja) po prostu obudzić się we własnej świadomości. Jak zwykle matematycznie stworzony rytm przez Morgana (perkusja) i Vince’a (bass) daje miejsce na dźwiękową paletę graną przez Johna (gitara) i Clinta (gitara prowadząca), przy czym ten ostatni prezentuje miażdżące i świeże podejście w swoim solo.



Oczywiście polecam, dobry jak zawsze i solidny Sevendust, zaskakuje mimo własnego, ukształtowanego przez lata stylu. Myślę, że warto z ciekawością poczekać co będzie w zawartości całego albumu, który będzie dostępny w sklepach 28 lipca i wiadomo - online wszędzie :]

Miłego słuchania i do usłyszenia wkrótce! Trzymajcie się ciepło …





ENGLISH TRANSLATION



Sevendust returns with a new single announcing the next album entitled "Truth Killer" after almost three years of break. This will be the fourteenth album in the discography of the band from Atlanta, Georgia in the USA.



“Fence” presents itself as a foretaste of the album and introduces the good and energetic mood that Sevendust has always offered us with its music. Vocalist Lajon sings, and at the beginning he shouts with the force of a war cannon in a verse about robbing us of energy and putting the unconscious into lethargy. We forget about our own lives because of the chaos generated around us on a daily basis. The metaphor of "lighting the fuse" comes up to interrupt this process and get out of the hypnosis from everywhere and (personal digression) just wake up in your own consciousness. As usual, the mathematically created rhythm by Morgan (drums) and Vince (bass) gives room for a sonic palette played by John (guitar) and Clint (lead guitar), the latter showing a crushing and fresh approach in his solo.



Of course, I recommend it, good as always and solid Sevendust, surprises despite its own, shaped over the years style. I think it's worth waiting with curiosity what will be in the content of the whole album, which will be available in stores on July 28 and you know - online everywhere :]

Enjoy listening and hear you soon! Stay warm…

Two new songs released "under the banner" of Linkin Park by the rest of the band members, of course without Chester Bennington, who died almost 6 years ago, are impressive even after such a long time since the release of the second album in their discography. These are, in a sense, remnants of songs from "Meteora", which did not fit on the album, probably during the segregation process before the album was released.



"Fighting Myself" is about a man who, left to himself with his own thoughts, creates a ‘snowball' that does not give him peace, and then turns into only anger thrown outside, where he is misunderstood by others. Bad acceptance of such a person and treating them as destroying everything leads to ‘the collapse of this person in themselves’ and the growing grief in them, which is the result of erroneous perception of the whole situation around.

"Lost" as the title suggests - and much of the work of the LP band is based on looking for answers within yourself, but at the same time not being able to find them - the track is about a man with many scars and memories inside a troubled soul. People who promised, who gave hope, loved, now there is only a melancholic trace of them left. He's lost when he's alone and can't bear the weight of everything inside him and knows he'll never be the same again and probably happy.



Lyrically, not every song performed by the LP is optimistic, but it always makes you think. Chester was a very introspective and complex man. His lyrics have never been easy to interpret, but one thing is certain, he left behind a brilliant legacy - a man lost but fighting to the end. Although he somehow lost this fight, his work still has a powerful message and gives strength (certainly to a person like me) not to give up and fight for a better tomorrow, and these new songs only show what genius and energy flowed from this man and how much good the LP gave to people around the world who listened to them and still listen to them ...

Listen, interpret, because it's worth it.. true creativity never dies ;] that's how it is!



See you soon, peace!





POLISH TRANSLATION



Dwa nowe utwory wydane "pod szyldem" Linkin Park przez resztę członków zespołu, oczywiście bez zmarłego prawie 6 lat temu Chestera benningtona, robią wrażenie nawet po tak długim czasie od wydania drugiego albumu w ich dyskografii. Są to w pewnym sensie pozostałości utworów z "Meteora", które nie zmieściły się na płycie, prawdopodobnie w trakcie segregacji przed wydaniem albumu.



"Fighting Myself" mówi o człowieku, który pozostawiony sam sobie z własnymi myślami, tworzy ‘kulę śnieżną’, która nie daje mu spokoju, a potem zamienia się jedynie w gniew wyrzucany na zewnątrz, gdzie jest niezrozumiany przez innych. Zła akceptacja takiej osoby i traktowanie jej jako niszczącej wszystko, prowadzi do ‘załamania się tej osoby samej w sobie’ i narastania w niej żalu, który jest wynikiem błędnego odebrania całej sytuacji wokół.

"Lost" jak sugeruje tytuł - a większość twórczości zespołu LP opiera się na szukaniu odpowiedzi w sobie, ale jednocześnie niemożności ich znalezienia - utwór opowiada o człowieku z wieloma bliznami i wspomnieniami wewnątrz niespokojnej duszy. Ludzie, którzy obiecywali, którzy dawali nadzieję, kochali, teraz został tylko po nich melancholijny ślad. Jest zagubiony, kiedy jest sam i nie może znieść ciężaru wszystkiego w sobie i wie, że nigdy już nie będzie taki sam i prawdopodobnie szczęśliwy.



Lirycznie nie każdy utwór w wykonaniu LP jest optymistyczny, ale zawsze daje do myślenia. Chester był bardzo introspektywnym i złożonym człowiekiem. Jego teksty nigdy nie były łatwe do interpretacji, ale jedno jest pewne, pozostawił po sobie genialną spuściznę - człowieka zagubionego, ale walczącego do końca. Mimo, że jakoś tę walkę przegrał to jego twórczość nadal ma potężny przekaz i daje siłę (na pewno takiej osobie jak ja) by się nie poddawać i walczyć o lepsze jutro, a te nowe piosenki tylko pokazują jaki geniusz i energia płynęła z tego człowieka i ile dobrego LP dał ludziom na całym świecie, którzy ich słuchali i słuchają nadal ...

Posłuchajcie, zinterpretujcie, bo warto.. prawdziwa kreatywność nigdy nie umiera ;] tak właśnie jest!



Do usłyszenia wkrótce, peace!

Avenged Sevenfold returns with a new single after a break, where they release completely fresh material.



The track "Nobody" probably heralds the long-awaited, solid and polished album that is coming, and it is a good announcement.

A very unusual composition, from the beginning led by a tedious riff, and after a while the entrance of M.Shadows with vocals like a call from the great mountains, somewhere on the edge of reality. The text begins with words that give the image of ourselves flying like feathers in space, not knowing where we are going and what we really encounter every day. Throughout the song, the author guides us with metaphors practically in this "rhythm", where Brooks' drums and Johnny's bass provide the rhythm and background for Zack's guitar, who leads the line brilliantly. Breaking through the entire composition with the solo, Synyster (with his perfectionism in the virtuosity he serves us) crowns "Nobody" in a masterly way.



At this stage, it's worth finishing today's argument about this single and leaving more interpretations, feelings and describing the energy that will pierce the ears of everyone who hears the whole album of the boys from California, I think in a short time :]

I strongly recommend it, you can hear a fresh breeze of notes, and soon the next review of the whole album ... but which one? - it will be a surprise ... Stay warm, listen and stay connected! Peace …





POLISH TRANSLATION



Avenged Sevenfold wraca z nowym singlem po przerwie, gdzie wydaje na światło dziennie kompletnie świeży materiał.



Utwór “Nobody” prawdopodobnie zwiastuje długo wyczekiwany, solidny i dopracowany album, który nadchodzi i jest to dobra zapowiedź.

Bardzo nietypowa kompozycja, od początku prowadzona przez żmudny riff, a po chwili wejście M.Shadows z wokalem niczym zew z wielkich gór, gdzieś na skraju rzeczywistości. Tekst zaczyna się od słów, które dają obraz nas samych latających jak piórka w kosmosie, nie wiedząc dokąd zmierzamy i co tak naprawdę spotykamy się każdego dnia. Przez cały utwór autor prowadzi nas metaforami praktycznie w tym “rytmie”, gdzie perkusja Brooksa i bas Johnnego zapewniają rytm i tło dla gitary Zacka, który genialnie prowadzi linię. Przedzierając się z solówką przez całą kompozycję Synyster (swoim perfekcjonizmem w wirtuozerii jaką nam serwuje) koronuje “Nobody” w mistrzowski sposób.



Na tym etapie warto zakończyć dzisiejszy wywód na temat tego singla i zostawić więcej interpretacji, odczuć i opisać energię, która przeszyje uszy każdego, kto usłyszy cały album chłopaków z Kalifornii myślę, że w niedługim czasie :]

Polecam mocno, słychać świeży powiew nut, a niedługo następna recenzja całej płyty..ale jakiej? - to już będzie niespodzianka … Trzymajcie się ciepło, nasłuchujcie i zostańcie na łączach! Peace …

Depeche Mode "Memento Mori"

"Memento Mori".. the latest album, long-awaited by fans around the world - of course fans of the Depeche Mode band, which returns to the stage after six years, as always with a "supernova strike" and a powerful sound that comes from this album.

As the members of the band themselves say in the latest interviews - they did not know whether the next album would be released, but they did. Unfortunately, sad times also reached the two musicians, as the third member of the DM team (Andy Fletcher) died just before the recording session for this album began.



"My Own Cosmos" opens the album and at the beginning lets the listener into an interesting world, because Dave (vocalist) raises an important issue - our own vision of reality, which we should take care of, but not being selfish and emotionless beings, but aware of our value, taking care of our own interior . This is a certain warning for everyone who wants to violate this very important space for us through their wrong intentions.

"Wagging Tongue" mirrors the behavior of many people in everyday life. The main message is, I think, emphasizing the importance of seeing the real face of our existence in the light of appreciating what we really have. We treat each other with hatred in many ways, until we lose something, especially someone important in life - then our eyes are opened.

The third song "Ghosts Again" promoting the album is an interesting approach of the author to human existence and its passing. We become the title ghosts despite everything, despite the turn of fate, whatever we would like to change, time verifies us and continues its cycle, which is unstoppable. A very likely tribute to the recently deceased Fletch.

"Don't Say You Love Me" is a deep musical poem that Dave Gahan melodiously presents to us in this track. The leitmotif is emphasized in many almost anti-thesis phrases that are intertwined in the verses. The message is based on the experience of love from a loved one, but it seems that it is somewhat poisoned love, because the title words "Don't say you love me" are clearly emphasized in the refrain, followed by the phrase "Cause you'll never love me".

“My Favorite Stranger” introduces the mood of duality at the beginning, from the first words of the song and the sounds of synthesizers you can feel the power of the message. It seems that the song is going to show some character (ourselves) being under surveillance or spied on or invaded by another character and the fear of this reaches a naturally high level.. However, the conclusion after listening for a long time comes after a plot twist (I don't quite think what the listener expected ) when it turns out that it is a character, but in ourselves …

“Soul With Me” is a composition vocally presented by Martin Gore. A very interesting and beautiful piece of music with a message that really makes you feel free in many ways. The subject of the soul is discussed here, supposedly escaping from mundane problems "to heaven", as high as possible, saving itself and experiencing beauty and goodness. Personally, I think it's another piece that strongly emphasizes the memory of the third pillar of DM (Andy).

"Caroline's Monkey" is a journey funded by the author, which introduces a lot of confusion into the feelings and gives the listener a lot to think about. The song is very much about how, torn by emotions, listening to the wrong inner voice without hope and faith, we look at the stars without finding solace in deeds. The words of the chorus say a lot, which the listener has to approach very personally.

“Before We Drown” is probably about people who have known each other for a very long time, being close to each other (or getting back together after some time) and have grown far apart. The call of the vocalist - we must move forward before we "drown" in the error of perceiving ourselves, not in these "colors" - as always very eloquent …

The song "People Are Good" is a surprise, but still in the mood of the work of gentlemen from England. Very clearly and strongly from the beginning is emphasized the importance of mindfulness and how glorifying the wrong people can illusory affect us. We trust a little conformistically that we are all good by nature ... and usually it is, but unfortunately not all of us want good for each other ... Sometimes we deceive ourselves, opening our eyes only when people turn out to be not who they were before. A very open and insightful piece that certainly gives a different perspective on reality.

“Always You” takes us in a slightly opposite direction than the previous “note” of the whole album. Dave sings from the beginning about this unearthly and beautiful feeling where one person selflessly loves another and they are unbreakable pillars for each other. It will always lift no matter how hard it is, even through the prism of light emanating in the spectrum of love.. the chorus literally says "It's always you..." (when things don't go as they should). The author asks himself questions about these darker aspects and injustices in our existence ... and always builds himself up at the end, because ... "There is always you" - the other, so important loving person …

"Never Let Me Go" is a manifesto of the author's desire that haunts him, but at the same time a cry not to let go - something beautiful that can be achieved even from "dreams alone". The death of feelings, to which we lead every day, destroys the nature of life, and thus we fall into some strange and incomprehensible world, becoming soulless automatons ... forgetting something that we have always loved and something that gave us good …

The closing song "Speak To Me" can be interpreted in several ways, but from the beginning the lyrics are unambiguous and speak of a person in need. It is not entirely clear whether this is a character in an existential trap and needs the aforementioned "plan" to follow the next life, or whether it is each of us, dying and needing guidance for a further journey, but not in this life .. and here I leave a field for everyone to interpret.



To sum up, a very successful come-back of the British with another, already 15th studio album from the beginning - over 4o years - of existence. One of the bands that left a creative and positive mark on many (including me), and with their solid and consistent work over the years, only shows how valuable they were, are and will be for music.

I recommend the album, of course, and you, dear reader and listener ... enjoy life and "Memento Mori" - remember about death, because it is inevitable ... ;)





POLISH TRANSLATION



"Memento Mori".. najnowszy album, długo wyczekiwany przez fanów na całym świecie - oczywiście fanów zespołu Depeche Mode, który po sześciu latach wraca na scenę, jak zawsze z "uderzeniem supernowej" i potężnym brzmieniem, które płynie z tegoż albumu.

Jak sami członkowie zespołu mówią w najnowszych wywiadach - nie wiedzieli sami czy dojdzie do wydania kolejnego albumu, a jednak udało się. Niestety, smutny czas także dosięgnął dwójkę muzyków, gdyż trzeci z ekipy DM (Andy Fletcher) zmarł tuż przed zaczęciem sesji nagrywania tego albumu.



"My Own Cosmos" otwiera płytę i na wstępie wpuszcza słuchacza w ciekawy świat, ponieważ Dave (wokalista) porusza ważną kwestię - własnej wizji rzeczywistości, o którą powinniśmy dbać, ale nie będąc samolubnymi i bezuczuciowymi istotami lecz świadomymi swej wartości, dbającymi o własne wnętrze. Jest to pewne ostrzeżenie dla wszystkich, którzy chcą poprzez swoje niewłaściwe intencje, naruszyć tą jakże ważną dla nas przestrzeń.

"Wagging Tongue" jest lustrzanym odbiciem zachowań wielu ludzi w życiu codziennym. Głównym przesłaniem jest myślę podkreślenie wagi dostrzegania rzeczywistej odsłony naszej egzystencji w świetle doceniania tego co tak naprawdę mamy. Traktujemy się w wielu kwestiach wręcz nienawistnie, dopóki nie stracimy czegoś, a w szczególności kogoś ważnego w życiu - wtedy dopiero otwierają nam się oczy.

Trzeci utwór “Ghosts Again” promujący płytę, jest ciekawym podejściem autora do ludzkiej egzystencji i jej przemijania. Stajemy się tytułowymi duchami mimo wszystko, mimo kolei losu, cokolwiek byśmy chcieli zmienić, czas nas weryfikuje i kontynuuje swój cykl, który jest nie do zatrzymania. Bardzo prawdopodobny hołd oddany niedawno zmarłemu Fletchowi.

“Don’t Say You Love Me” jest głębokim muzycznym poematem, który Dave Gahan melodyjnie nam prezentuje w tym utworze. Temat przewodni jest uwypuklony w wielu wręcz anty tezyjnych frazach jakie przeplatają się w zwrotkach, który bazuje na doświadczeniu miłości od drugiej osoby, ale wydaje się, że poniekąd zatrutej, bo w refrenie jest wyraźnie podkreślone tytułowe “Don’t say you love me”, kontynuowane frazą “Cause you’ll never love me”. Interpretacja jest szeroko pojętym polem do manewrowania na pewno tutaj …

“My Favourite Stranger” na wstępie wprowadza nastrój dualności, od pierwszych słów utworu i dźwięków syntezatorów czuć moc przekazu. Wydaje się, że piosenka zmierza, aby ukazać jakąś postać (nas samych) inwigilowanych czy szpiegowanych lub nachodzonych przez inną postać i strach przed tym osiąga naturalnie wysoki level.. jednak konkluzja po dłuższym słuchaniu wynika po zwrocie akcji (nie do końca myślę spodziewanym przez słuchacza) gdy okazuje się, że to jest postać, ale w nas samych …

“Soul With Me” to kompozycja wokalnie zaprezentowana przez Martina Gore’a. Bardzo ciekawy i piękny kawałek muzyki z przekazem, dzięki któremu naprawdę można poczuć się uwalniająco w wielu kwestiach. Jest tutaj poruszana tematyka duszy jakoby uciekającej od problemów przyziemnych “do nieba” , jak najwyżej, ratując się i doświadczając piękna i dobra. Osobiście myślę, że to kolejny kawałek mocno akcentujący pamięć trzeciego filaru DM (Andyego).

“Caroline’s Monkey” to podróż ufundowana przez autora, która wprowadza dużo zamieszania w uczucia i daje mocno do myślenia słuchaczowi. Utwór traktuje bardzo o tym jak targani emocjami, słuchając niewłaściwego głosu wewnętrznego bez nadziei i wiary spoglądamy w gwiazdy nie osiągając ukojenia w czynach. Interpretacja bardzo osobista.. dużo mówią słowa refrenu, do których słuchacz musi podejść bardzo osobiście.

“Before We Drown” opowiada prawdopodobnie o osobach, które znają się bardzo długo, będąc z sobą blisko (albo wracając do siebie po jakimś czasie) i znacznie oddaliły się od siebie. Nawoływanie wokalisty - musimy iść do przodu nim “utoniemy” w błędzie postrzegania siebie, nie w tych ‘kolorach’ - jak zawsze jest bardzo wymowne …

Piosenka “People Are Good” jest pewną niespodzianką, ale nadal w nastroju twórczości panów z pochodzących z Anglii. Bardzo wyraźnie i zdecydowanie od początku jest podkreślone znaczenie uważności i jak gloryfikowanie niewłaściwych ludzi może iluzorycznie na nas wpłynąć. Ufamy trochę konformistycznie, że wszyscy jesteśmy z natury dobrzy..i z reguły tak jest, ale niestety nie wszyscy chcemy dobrze dla siebie nawzajem ... Oszukujemy czasami sami siebie, otwierając oczy dopiero, gdy ludzie okazują się nie tymi, którymi byli wcześniej. Bardzo otwarty i wnikliwy utwór dający na pewno inne spojrzenie na rzeczywistość.

“Always You” zabiera nas w trochę przeciwnym kierunku niż poprzednia “nuta” całej płyty. Dave, śpiewa od początku o tym nieziemskim i pięknym uczuciu, gdzie jedna osoba bezinteresownie kocha drugą i są dla siebie filarami nie do zburzenia. Zawsze podniesie nieważne jak ciężko by było, nawet przez sam pryzmat emanującego światła w spektrum miłości.. refren mówi o tym dosłownie, że “Zawsze jesteś Ty..” (kiedy wszystko nie układa się tak jak powinno). Autor zadaje sobie pytania o te ciemniejsze aspekty i niesprawiedliwości w naszej egzystencji.. i zawsze na koniec podbudowuje się, bo.. “Zawsze jesteś Ty” - ta druga, tak ważna kochająca osoba …

“Never Let Me Go” jest manifestem pragnienia autora, które go prześladuje, ale jednocześnie wołaniem, żeby uczucia nie odpuścić - czegoś pięknego co może być osiągnięte nawet z "samych snów". Śmierć uczuć, do której codziennie doprowadzamy, burzy naturę życia, a przez to wpadamy w jakiś dziwny i niezrozumiały dla nas świat, stając się bezdusznymi automatami..zapominając coś, co zawsze kochaliśmy i coś co dawało nam dobro …

Zamykający album utwór “Speak To Me” można interpretować na kilka sposobów, jednak od początku tekst jest jednoznaczny i mówi o osobie w potrzebie. Nie wiadomo do końca czy to jest postać w potrzasku egzystencjalnym i potrzebuje wspomnianego “planu”, żeby podążyć dalszym życiem, czy jest to każdy z nas, umierający i potrzebujący wskazówek na dalszą podróż, ale już nie w tym życiu .. i tutaj zostawiam pole, do interpretacji dla każdego.



Podsumowując, bardzo udany come-back brytyjczyków z kolejnym, już 15-stym studyjnym albumem od początku - ponad 4o-sto letniego - istnienia. Jeden z zespołów, który na wielu (w tym na mnie) odcisnął kreatywne i pozytywne piętno, a swoją solidną i konsekwentną pracą przez lata, tylko pokazują jak wartościowi dla muzyki byli, są i będą.

Polecam album oczywiście, a Ty drogi czytelniku i słuchaczu.. ciesz się życiem i “Memento Mori” - pamiętaj o śmierci, bo jest nieunikniona … ;)

Steve Aoki & Soundgarden

Today a bit of change, because I’m gonna review Steve Aoki’s single, well actually a remix song, but with co-operation with remaining members of Soundgarden.. the great piece of sounds and words, immortal - “Spoonman”.



For all of you who don't know Steve or Soundgarden.

Let me start from one of the greatest bands from the “grunge era”, Soundgarden. They started in ‘9o, along with bands like Pearl Jam, Nirvana, Alice in Chains and many, many more and created a unique sound of their music. Heavy like tank riffs by guitarist Kim Thayil and powerful, rhythmic bass by Ben Shepherd, always supported by (with precision of a doctor’s scalpel in his hands) Matt Cameron on drums crowned with magical lyrics and persuasive Chris Cornell on the mic. Too much to write about them but in short, really short way, they had an enormous impact on music overall, they pushed so many boundaries and inspired many artists, not only in, so-called “rock world”.

Steve Aoki, a half Japanese half american dude, also born in this country, was growing up on music like Soundgarden, the whole hardcore scene, punk, and later post-punk artists. Like he said - all of them had an impact on him, and shaped the way that he was trying to find for himself in music. For many reasons he kind of started to go in the direction of a more electronic path of expressing his way of creation. One of the biggest reasons was to give people more fun, happiness and joy and to evolve all the time - as it’s clearly hearable in his music. Again, very briefly.. much more can be said about him …



So, the song! I think it’s a fantastic approach and in the same time effort of blending two genres of music, and like many people could think - impossible to blend - but for the person who values evolution in everything - like of course Steve and also myself - will hear the sense in the whole mixed song. The track begins with this delicate wave of sound which predicts Chris Cornell’s words which are slowly filling the space with mainly the meaning - of perceiving the rhythm in your own way. More synthesizers start to fill the room in the song and slowly build up the intensity ..and boom! guitars mixed with heavy synths and bass are coming like a thunderstorm but in a very balanced way. Overall, just listen and feel the energy from both genres.. beautiful tribute to a great band made by Aoki and great cooperation like I said in the beginning between him and Soundgarden which result is this mix.



I have faith that you enjoyed the song, my dear reader and.. hear you very soon with my another review - to feel music, explore and be inside it by the senses in your mind and body 😎 … Peace!





POLISH TRANSLATION



Dziś mała zmiana, bo zrecenzuję singiel Steve'a Aokiego, a właściwie remiks, ale przy współpracy z pozostałymi członkami Soundgarden.. świetny kawał dźwięków i słów, nieśmiertelny - „Spoonman”.



Dla wszystkich, którzy nie znają Steve'a ani Soundgarden.

Zacznę od jednego z najwybitniejszych zespołów „ery grunge”, czyli Soundgarden. Zaczynali w '90 razem z takimi zespołami jak Pearl Jam, Nirvana, Alice in Chains i wieloma, wieloma innymi i stworzyli niepowtarzalne brzmienie swojej muzyki. Ciężkie jak czołg riffy gitarzysty Kima Thayila i potężny, rytmiczny bas Bena Shepherda, zawsze wspierany przez (z precyzją lekarza w dłoniach) Matta Camerona na perkusji, zwieńczony magicznymi tekstami i perswazyjnym Chrisem Cornellem za mikrofonem. Za dużo by o nich pisać, ale w skrócie..bardzo dużym skrócie, wywarli ogromny wpływ na całą muzykę, przekroczyli wiele granic i zainspirowali wielu artystów, nie tylko w tak zwanym „rockowym świecie”.

Steve Aoki, pół Japończyk pół Amerykanin, również urodzony w tym kraju, dorastał na muzyce takiej jak Soundgarden, całej scenie hardcore, punk, później post-punkowych artystach. Jak sam powiedział - wszyscy mieli na niego wpływ i ukształtowali drogę, którą szukał dla siebie w muzyce. Z wielu powodów niejako zaczął podążać w kierunku bardziej elektronicznej ścieżki wyrażania swojego sposobu tworzenia. Jednym z głównych powodów było dawanie ludziom więcej zabawy, szczęścia i radości oraz ciągły rozwój - co wyraźnie słychać w jego muzyce. Znowu bardzo krótko.. dużo więcej można o nim powiedzieć …



A więc piosenka! Myślę, że to fantastyczne podejście i jednocześnie próba połączenia dwóch gatunków muzycznych i jak wielu mogłoby pomyśleć - niemożliwe do połączenia - ale dla osoby, która ceni ewolucję we wszystkim - jak oczywiście Steve i ja również - usłyszy sens w całym zmiksowanym utworze. Piosenka rozpoczyna się tą delikatną falą dźwiękową, która zapowiada słowa Chrisa Cornella, które powoli wypełniają przestrzeń przede wszystkim znaczeniem – postrzegania rytmu na swój własny sposób. Więcej syntezatorów zaczyna wypełniać “pokój” w piosence i powoli zwiększa intensywność… i bum! gitary zmieszane z ciężkimi syntezatorami i basem nadchodzą jak burza, ale w bardzo zrównoważony sposób. Ogólnie po prostu posłuchajcie i poczujcie energię obu gatunków... piękny hołd dla wspaniałego zespołu złożony przez Aokiego i wspaniała współpraca, jak powiedziałem na początku, pomiędzy nim a Soundgarden, której efektem jest ta piosenka.



Wierzę, że ten utwór ci się podobał, mój drogi czytelniku, i.. do usłyszenia już wkrótce z moją kolejną recenzją - aby poczuć muzykę, odkrywać ją i być w jej wnętrzu, zmysłami w umyśle i ciele 😎 … Pokój!