Hi everyone after some time but.. "guns blazing" right now and next review will be posted faster then this one for sure 馃槑
Another album after not that long break, taking into consideration for instance vocalist Corey Taylor with his side projects, massively and constantly conveyed for the world, Slipknot came back with “The End, So Far".
With the consequence throughout their career, every album is better like good red wine - the older the better.
Album is opened by very innovative “Adderall” and the song is for sure surprisingly different in terms of the sound in the band’s discography and for some rabid fans which are somehow conservative and value the crew from Iowa for their roots and dirty/violent and heavy sound. The music is very electronic in the beginning and progressively other instruments are joining samplers and Corey’s lyrics filling the whole landscape. First verse, author begins in a very nihilistic way about shallowness in life and about kind of fear of the shadow of life. Is anyone really live now without fear? Are we alienated that much? Singer as always touching really important aspects of our existence. And medicines, like Adderall, helps..but not for long, unfortunately leading after a while to the rabbit hole … Brilliant song for the opening.
“… The Dying Song (Time To Sing)” is a powerful shift from the first song and straight away listener is diving into Slipknot’s well known sound atmosphere. Vocalist is claiming from the first sentences of the composition about some form of rebirth as a person, letting the old cast of persona to die metaphorically and welcome the new, stronger one. The concept it’s in the frame of not being afraid of the people who’s in charge of the world, who’s governing and telling us what to do. Chorus is very pompatic with a heavy riffs and lyrics which giving faith in order to cure the heart.
“The Chapeltown Rag” is a third song and so transparent lyrically about our present state of humanity. We are in some kind of ‘coma state of being’ existing mostly online in the world where we're soften ourselves and becoming really miserable and unsecured not even challenging these things and fixing them. The composition is very heavy and the culminating point of heaviness is in the bridge/ending of the song but also in the beginning of the second verse where Corey’s voice is exploding along with Mick’s and Jim’s guitar riffs. Choruses are melodic but in the same time heavy what’s making the whole experience from listening very interesting and ‘in their style’.
“Yen” begins very lightly with Corey’s vocals and the musical background kind of nostalgic. Lyrics starts from something that author was waiting long time, some metaphorical “sin” but more as an event which is probably holding him back from something. His clearly confused and powerless on some level as it shows in the second verse. The chorus is heavier and musically is lifting up the whole composition to another level along with melodic vocal lines presented by the singer. There’s a big suffering in the lyrics and the question to someone - whether author is suffering for nothing (?) he seems to manifest the feeling. In instrumentally “softer” bridge in the song, is some kind of form of letting go emphasized in lyrics and the suffering and death looks like to be one of the ways out …
“Hive Mind” is a very heavy act on this album. It starts with strong entrance by the guitars and Corey’s vocals. The lyrics treats about the man who’s trapped in surrounded reality. It’s almost like encouragement for the action - believe in thyself and mind which is like the titled hive where are all answers for the deepest and most troubled things in our lives. Great drumming by Weinberg filled with raw instrumental landscape by the rest of the crew making this song one of the heaviest on the album and in the same time impactful on listener’s perception.
“Warranty” starts with kind of a question in the lyrics and unrolling to a quite black theme along with the music in the background which could be described as a wall, heavy and progressing to even heavier choruses. It is about us, the people, how we are treated by those who’s establishing the rules in this world and we believe in some kind of assurance from them, aiming ourselves also with the material goods and similar aspects which is worthless. The bridge is really interesting and the melodic line is contrasting with the rest of the song. Massive Jay Weinberg’s drums throughout the whole song and great work of the rest instruments by other guys makes the composition really dark …
Another song is a “Medicine for the Dead” and again begins from darker side of life. We are sometimes cornered by the restrictions and boundaries from the systemic approach but we don’t see the reason and so called 'lords'. Corey literally screams about the medicine in my opinion, which lies in strength from the right people surrounding us in life, we have to drink it and be healed to be conscious what’s wrong around. Instrumentally is a very melodic song as for this album with quite pompous chorus. The bridge in the composition is progressively arising and exploding in the end with another chorus closing the whole in a very heavy way.
The song “Acidic” have a slightly different approach then the rest compositions on the album. It starts with almost like an orchestral intro and the vocals are a bit angry with first phrases and then going really melodic and showing singer’s skills. It’s an interesting position on the album to interpret. In my vision this song treating about us, how we could be literally dead inside living this materialistic life, steered by the authority, then realising that most of the things surrounding us are meaningless and then we're loosing the ability to be happy and to see the sense in anything. Very innovative sonically song, with brilliant guitars and amazing Jim Root’s solo.
“Heirloom” fantastically begins from amazing drumming and the ‘wall’ of guitars with great scratching by Sid Wilson which reminds me straight away the spirit of the very first Slipknot's album but in a really matured way. The meaning of lyrical content is very interesting because in my opinion it’s about the beginning of our pure life from the very first moments before we’re caught by everything around and programmed to feel sorry for ourselves and to feel guilty in the end having the burden on our shoulders from the past events which basically is illusory and shouldn’t have place in our existence … Fantastic double solo by both guitarists Mick and Jim is maxing out the song to the orbit.
Tenth song is titled “H377” and the beginning is a very raw kind of a statement from the voices coming out almost like from the underground. It sounds like a discovery manifest of the thing or a person who sew the hate and distrust and the realisation of this fact is a further frustration and anger in the singer’s voice and lyrics that he knows the true reaper now… Another brilliant Root’s guitar solo and probably the heaviest track on the album in my view. Listener can easily feel the atmosphere and the wave of “Iowa” album flow right from the beginning where the weird and specific sounds are in place …
“De Sade” is starting with a very monumental instrumental line where the Alessandro Venturella’s bass and smooth guitars with percussions in the background filling the landscape of the composition. The author of the lyrics is in the point where he’s assured of the fact that only wrong people can make you feel stupid.. no one else. And knowing that, it’s a very powerful thing which makes this tricky aspect of life easier to cope with, because honest and good persons are tend to forget that on a daily basis. Very interesting and massive crossed solo by Jim Root and Mick Jones again taking the composition to another dimension of the sound.
Last song on the album “Finale” begins by Venturella’s bass line, and piano, then progressively is filled with cellos and Taylor’s vocals. From the very first words sang out and then phrases which turning later to be choruses and the peak of the composition, the listener can feel sadness and stagnation. It’s so not good that many of us on this planet say ‘okay’ to life, agreeing to the conditions not necessarily good for us and living everyday the same kind of life and often even worse - in the past. The turn around in the song is in the bridge where lyrics are filling the listener with faith that the strength is inside of any of us and the solution is in trust in the self and finding light through doing steps resulting beating the darkness everywhere on the way to happiness and meaning of the whole concept of existence …
This album in my opinion as a long term fan of this band is their masterpiece and very matured structurally production. Every song is on the highest possible level, there’s a feeling of hard work in this and there’s no fillers at all on the list of twelve songs on “The End, So Far”. I am highly recommending of course this Slipknot’s piece of art equally to - older and in the same time newer fans of the band, also those who doesn’t know them yet - because it’s ‘a must hear’ position for sure in the music world, and every person who appreciate the mastery and sophistication from any great artists, could easily try this album with no fear.
Enjoy reading .. another review coming sooner than this one ;]]] .. love and peace (!) 馃馃従馃馃徑
POLISH TRANSLATION
Cze艣膰 wszystkim po pewnym czasie, ale… „pistolety p艂on膮” w tej chwili i nast臋pna recenzja zostanie opublikowana szybciej ni偶 ta na pewno 馃槑
Kolejny album po nie tak d艂ugiej przerwie, bior膮c pod uwag臋 na przyk艂ad wokalist臋 Corey'a Taylor'a z jego pobocznymi projektami, masowo i stale przekazywanymi dla 艣wiata, Slipknot wr贸ci艂 z „The End, So Far”.
Z konsekwencj膮 w ca艂ej swojej karierze, ka偶dy album jest lepszy jak dobre czerwone wino - im starsze, tym lepiej.
Album jest otwarty przez bardzo innowacyjny "Adderall”, a utw贸r jest z pewno艣ci膮 zaskakuj膮co inny pod wzgl臋dem d藕wi臋ku w dyskografii zespo艂u oraz dla niekt贸rych w艣ciek艂ych fan贸w, kt贸rzy s膮 w jaki艣 spos贸b konserwatywni i ceni膮 za艂og臋 z Iowa za ich korzenie i brudne/brutalne i ci臋偶kie d藕wi臋ki. Muzyka jest na pocz膮tku bardzo elektroniczna, a stopniowo inne instrumenty do艂膮czaj膮 do sampler贸w, a teksty Corey'a wype艂niaj膮 ca艂y krajobraz. Pierwsz膮 zwrotk臋, autor zaczyna w bardzo nihilistyczny spos贸b o p艂ytko艣ci w 偶yciu i o rodzaju strachu przed cieniem 偶ycia. Czy kto艣 naprawd臋 偶yje teraz bez strachu? Czy jeste艣my tak bardzo wyobcowani? Piosenkarz jak zawsze dotyka naprawd臋 wa偶nych aspekt贸w naszego istnienia. A leki, takie jak Adderall, pomagaj膮… ale nie na d艂ugo, niestety prowadz膮c po chwili do kr贸liczej nory… genialna piosenka na otwarcie.
"… The Dying Song (Time To Sing)” stanowi pot臋偶n膮 zmian臋 w stosunku do pierwszego utworu i od razu s艂uchacz zanurza si臋 w dobrze znan膮 atmosfer臋 d藕wi臋kow膮 Slipknot. Wokalista ju偶 od pierwszych zda艅 utworu wnioskuje o jakiej艣 formie odrodzenia si臋 jako osoby, pozwalaj膮c w metaforyczny spos贸b starej obsadzie persony umrze膰 i powita膰 now膮, silniejsz膮. Koncepcja opiera si臋 na tym, aby nie ba膰 si臋 ludzi, kt贸rzy rz膮dz膮 艣wiatem, kt贸rzy rz膮dz膮 i m贸wi膮 nam, co mamy robi膰. Refren jest bardzo pompatyczny, z ci臋偶kimi riffami i tekstami, kt贸re dodaj膮 wiary i lecz膮 serce.
"The Chapeltown Rag” to trzeci utw贸r, kt贸ry pod wzgl臋dem tekstowym jest niezwykle przejrzysty i opowiada o naszym obecnym stanie ludzko艣ci. Jeste艣my w pewnego rodzaju „stanie 艣pi膮czki”, egzystuj膮c g艂贸wnie w internecie, w 艣wiecie, w kt贸rym mi臋kniemy i stajemy si臋 naprawd臋 nieszcz臋艣liwi i niepewni, nawet nie rzucaj膮c wyzwania tym rzeczom i nie naprawiaj膮c ich. Kompozycja jest bardzo ci臋偶ka, a kulminacyjny punkt ci臋偶ko艣ci wyst臋puje w przej艣ciu/ko艅cu utworu, ale tak偶e na pocz膮tku drugiej zwrotki, gdzie g艂os Corey'a eksploduje wraz z gitarowymi riffami Mick'a i Jim'a. Refreny s膮 melodyjne, ale jednocze艣nie ci臋偶kie, co sprawia, 偶e ca艂e do艣wiadczenie s艂uchania jest bardzo ciekawe i „w ich stylu”.
"Yen” zaczyna si臋 bardzo lekko wokalem Corey’a, a muzyczne t艂o ma nostalgiczny charakter. Tekst zaczyna si臋 od czego艣, na co autor czeka艂 od dawna, metaforycznego „grzechu”, ale raczej wydarzenia, kt贸re prawdopodobnie przed czym艣 go powstrzymuje. Jest wyra藕nie zdezorientowany i bezsilny na pewnym poziomie, jak wida膰 w drugiej zwrotce. Refren jest ci臋偶szy i muzycznie podnosi ca艂膮 kompozycj臋 na wy偶szy poziom wraz z melodyjnymi liniami wokalnymi prezentowanymi przez wokalist臋. W tek艣cie jest wielkie cierpienie i pytanie do kogo艣 - czy autor cierpi bez powodu (?) ..zdaje si臋 to uczucie manifestowa膰. W instrumentalnie „bardziej mi臋kkim” przej艣ciu utworu w tek艣cie podkre艣lona jest pewna forma odpuszczenia, a cierpienie i 艣mier膰 wydaj膮 si臋 by膰 jednym z wyj艣膰…
"Hive Mind” to bardzo ci臋偶ki utw贸r na tym albumie. Rozpoczyna si臋 mocnym wej艣ciem gitar i wokalem Corey’a. Tekst traktuje o cz艂owieku uwi臋zionym w otaczaj膮cej rzeczywisto艣ci. To prawie jak zach臋ta do dzia艂ania – uwierz w siebie i umys艂, kt贸ry jest jak tytu艂owy ul, w kt贸rym znajduj膮 si臋 odpowiedzi na najg艂臋bsze i najbardziej k艂opotliwe sprawy w naszym 偶yciu. 艢wietna gra na perkusji Weinberg’a wype艂niona surowym, instrumentalnym krajobrazem reszty ekipy, co czyni ten utw贸r jednym z najci臋偶szych na albumie, a jednocze艣nie wywieraj膮cym wp艂yw na percepcj臋 s艂uchacza.
"Warranty” zaczyna si臋 od pytania w tek艣cie i rozwija do do艣膰 czarnego tematu wraz z muzyk膮 w tle, kt贸r膮 mo偶na okre艣li膰 jako 艣cian臋, ci臋偶k膮 i przechodz膮c膮 w jeszcze ci臋偶sze refreny. Chodzi o nas, ludzi, o to, jak jeste艣my traktowani przez tych, kt贸rzy ustanawiaj膮 zasady na tym 艣wiecie i wierzymy w jak膮艣 pewno艣膰 z ich strony, celuj膮c tak偶e w dobra materialne i tym podobne aspekty, co jest bezwarto艣ciowe. Przej艣cie jest naprawd臋 ciekawe, a linia melodyczna kontrastuje z reszt膮 utworu. Pot臋偶na perkusja Jay'a Weinberg'a przez ca艂y utw贸r i 艣wietna praca pozosta艂ych instrument贸w reszty ch艂opak贸w sprawiaj膮, 偶e kompozycja jest naprawd臋 mroczna…
Kolejny utw贸r to "Medicine for the Dead” i ponownie rozpoczyna si臋 od ciemniejszej strony 偶ycia. Czasami jeste艣my osaczeni przez ograniczenia oraz granice wynikaj膮ce z podej艣cia systemowego, ale nie widzimy powodu i tak zwanych „pan贸w”. Corey dos艂ownie wykrzyczkuje na temat leku, moim zdaniem, kt贸rego si艂a tkwi we w艂a艣ciwych ludziach, kt贸rzy nas otaczaj膮. Musimy go pi膰 i zosta膰 uzdrowieni, aby mie膰 艣wiadomo艣膰, co jest wok贸艂 nas nie tak. Instrumentalnie jest to bardzo melodyjny utw贸r jak na t臋 p艂yt臋 z do艣膰 pompatycznym refrenem. Przej艣cie w kompozycji stopniowo narasta i eksploduje w ko艅cu, a kolejny refren zamyka ca艂o艣膰 w bardzo ci臋偶ki spos贸b.
Utw贸r "Acidic” ma nieco inne podej艣cie ni偶 pozosta艂e kompozycje na p艂ycie. Zaczyna si臋 niemal jak orkiestrowe intro, a wokale s膮 nieco w艣ciek艂e w pierwszych frazach i potem staj膮 si臋 naprawd臋 melodyjne i pokazuj膮 umiej臋tno艣ci wokalisty. To ciekawa pozycja na albumie, kt贸r膮 warto zinterpretowa膰. W mojej wizji ta piosenka opowiada o nas, o tym, jak mo偶emy by膰 dos艂ownie martwi w 艣rodku, 偶yj膮c materialistycznym 偶yciem, kierowani przez autorytet, a potem zdaj膮c sobie spraw臋, 偶e wi臋kszo艣膰 otaczaj膮cych nas rzeczy jest bez znaczenia, a nast臋pnie tracimy zdolno艣膰 do bycia szcz臋艣liwymi i dostrzegania sensu we wszystkim. Bardzo innowacyjny d藕wi臋kowo utw贸r, z genialnymi gitarami i niesamowit膮 sol贸wk膮 Jima Roota.
"Heirloom” fantastycznie zaczyna si臋 od niesamowitej gry na perkusji i „艣ciany” gitar ze 艣wietnymi skreczami Sida Wilsona, co od razu przypomina mi ducha pierwszego albumu Slipknot, tyle 偶e w naprawd臋 dojrza艂y spos贸b. Znaczenie tre艣ci lirycznych jest bardzo ciekawe, bo moim zdaniem chodzi o pocz膮tek naszego czystego 偶ycia ju偶 od pierwszych chwil, zanim zostaniemy z艂apani przez wszystko wok贸艂 i zaprogramowani, aby艣my u偶alali si臋 nad sob膮 i w ko艅cu poczuli si臋 winni, maj膮c ci臋偶ar na naszych ramionach z powodu wydarze艅 z przesz艂o艣ci, co w zasadzie jest iluzoryczne i nie powinno mie膰 miejsca w naszym istnieniu… Fantastyczne podw贸jne solo w wykonaniu gitarzyst贸w Mick'a i Jim'a wystrzeliwuje utw贸r na orbit臋.
Dziesi膮ty utw贸r nosi tytu艂 "H377” i jego pocz膮tek to bardzo surowy rodzaj wypowiedzi g艂os贸w wydobywaj膮cych si臋 niemal jak z podziemia. Brzmi to jak manifest odkrycia rzeczy lub osoby, kt贸ra sieje nienawi艣膰 i nieufno艣膰, a u艣wiadomienie sobie tego faktu to kolejna frustracja i z艂o艣膰 w g艂osie i tek艣cie piosenkarza, kt贸ry zna teraz prawdziwego 偶niwiarza… Kolejne genialne gitarowe solo Root'a i moim zdaniem prawdopodobnie najci臋偶szy utw贸r na p艂ycie. S艂uchacz mo偶e 艂atwo wyczu膰 atmosfer臋 i fal臋 albumu „Iowa” p艂yn膮c膮 ju偶 od samego pocz膮tku, gdzie pojawiaj膮 si臋 dziwne i specyficzne d藕wi臋ki…
“De Sade” rozpoczyna si臋 bardzo monumentaln膮 lini膮 instrumentaln膮, w kt贸rej g艂adkie gitary oraz bas Alessandro Venturell’i z perkusj膮 w tle wype艂niaj膮 krajobraz kompozycji. Autor tekstu jest w punkcie, w kt贸rym jest pewien, 偶e tylko niew艂a艣ciwi ludzie mog膮 sprawi膰, 偶e poczujesz si臋 g艂upio.. nikt inny. A wiedz膮c o tym, jest to bardzo pot臋偶na rzecz, kt贸ra sprawia, 偶e 艂atwiej jest sobie poradzi膰 z tym trudnym aspektem 偶ycia, poniewa偶 uczciwi i dobrzy ludzie maj膮 tendencj臋 do zapominania o tym na co dzie艅. Bardzo ciekawe i masywne skrzy偶owane solo Jim'a Root'a i Mick'a Jones'a ponownie przenosz膮ce kompozycj臋 w inny wymiar brzmienia.
Ostatni utw贸r na albumie “Finale” rozpoczyna si臋 lini膮 basu Venturell’i i fortepianem, a nast臋pnie stopniowo wype艂nia si臋 wiolonczelami i wokalem Taylor'a. Ju偶 od pierwszych wy艣piewanych s艂贸w, a potem fraz, kt贸re p贸藕niej przeradzaj膮 si臋 w refreny i szczyt kompozycji, s艂uchacz mo偶e odczuwa膰 smutek i stagnacj臋. To niedobrze, 偶e wielu z nas na tej planecie m贸wi „ok” 偶yciu, godz膮c si臋 na warunki niekoniecznie dla nas dobre i 偶yj膮c na co dzie艅 takim samym, a cz臋sto nawet gorszym 偶yciem – w przesz艂o艣ci. Zwrot w piosence nast臋puje w przej艣ciu, gdzie teksty nape艂niaj膮 s艂uchacza wiar膮, 偶e si艂a jest w ka偶dym z nas, a rozwi膮zaniem jest zaufanie do siebie i odnalezienie 艣wiat艂a poprzez wykonywanie krok贸w, kt贸re pokonuj膮 ciemno艣膰 wsz臋dzie po drodze do szcz臋艣cia i sensu ca艂ej koncepcji istnienia…
Ten album moim zdaniem, jako wieloletniego fana tego zespo艂u, jest ich arcydzie艂em i bardzo dojrza艂膮 strukturalnie produkcj膮. Ka偶dy utw贸r stoi na najwy偶szym mo偶liwym poziomie, czu膰 w nim ci臋偶k膮 prac臋 i na li艣cie dwunastu utwor贸w na "The End, So Far” nie ma 偶adnego wype艂niacza. Gor膮co polecam oczywi艣cie to dzie艂o Slipknot w r贸wnym stopniu – starszym jak i m艂odszym fanom zespo艂u, a tak偶e tym, kt贸rzy ich jeszcze nie znaj膮 – bo to pozycja, kt贸r膮 z pewno艣ci膮 trzeba us艂ysze膰 w muzycznym 艣wiecie, a ka偶dy, kto ceni mistrzostwo i wyrafinowanie wielkich artyst贸w, mo偶e z 艂atwo艣ci膮 i bez obaw wypr贸bowa膰 ten album.
Mi艂ej lektury.. kolejna recenzja pojawi si臋 szybciej ni偶 ta ;]]] .. mi艂o艣膰 i pok贸j (!) 馃馃従馃馃徑
No comments:
Post a Comment