Chevelle returned with another album after five years from the predecessor and once again flew in like a positive hurricane knocking over the listener resetting him (in a good way).

A band that has always gravitated in my life since the beginning of my adventure with "different" music - demonized and not entirely acceptable in the country I come from. They gave and still give good energy and saved in life situations that were not easy.



The album opens with the instrumental "Verruckt", which at first glance seems very slow and even clumsy, but this beautiful illusion slowly starts to build a wall with powerful riffs like a battering ram, which is embellished with other sounds - as if it was personified at times.

"So Long, Mother Earth" is a powerful manifesto - as the song's title suggests - to our mother, Mother Earth, who we destroy every day without realizing the consequences. Pete (singer) clearly says that we don't even have the right to act against her, and yet time inexorably burns her from the inside. There is a motif of other worlds, in my opinion an interesting perspective to be interpreted. There is a very good continuation of the "wall" from the initial "Verruckt" here…

"Mars Simula" in an interesting and indirect way shows the chaotic side of our existence. We suffocate on our planet, forgetting what a good place Earth is... hence the words "I'm on my way to Mars". Great composition of the song, strong and sometimes heavy riffs adequately emphasize the importance of the text.

Another "Sleep the Deep", instrumental... The sounds awaken the imagination. As if abstract clocks are ticking our time…

“Self Destructor” is an approach to the topic of our awakening from destruction and coming to terms with the imposed vision of those who rule us. Either we make a change and use our mind or we lose it - as the text literally emphasizes. Continuation of the riffs that give a strong color to the whole album.

"Piistol Star (Gravity Heals)" is an interesting interpretation, because in the text there is a kind of cry for the hero to be released from sins - from being lost. A certain catharsis that can be achieved, as Pete sings, by simply indulging in gravity, which I believe is life - destiny…

"VVurmhole" - another instrumental, like a skit, and even a cluster of strange sounds... an interlude announcing the entrance to the next track.

"Peach", as before, carries a message about the threats coming "from above" - people who give us the title peach, and in fact have our conscience - in colloquial ass.

“Test Test…Enough”, introduces us to the guitar “carpet of sounds” with delays and chamber vocals - in the text of which there is an eloquent message of what the previous "Peach" contains.

“Endlessly” begins with a verse in which we enter the author's point of view, who treats time as something that relentlessly pushes us forward in life and sets boundaries that we cannot cross. The best we can do is give our best to celebrate life by praising it, alone or with someone.

There's a sentiment in "Remember When" from the beginning that has a theme of "souvenirs" in its opening words - perhaps from childhood - and a time when we didn't care when we were at the top, happy suddenly falling down only to get up right away . Reflection goes so far as to say that suffering was something good that gave strength and new perspectives. Beautiful song …

“Ghost and Razor” depicts the scenario of a man who is kind of torn inside, but calls out to his spirit/energy and strengthens himself so he can try again. Despite the adversity and rejection of the "devil" that fuels negativity in us, the hero screams to feel life again.

"Lost in Digital Woods" closes the album with a kind of speech by Pete, accompanied by piano and sampled sounds, which then fade into the sounds of the outside world. The text talks nostalgically about the chaos caused by the cybernetic world around us. He talks about lost people who have lost their values - "kissing the finger of confusion" - not knowing where to go. You have to keep it in yourself - the author concludes the whole album without giving a reason why he will continue to raise his hand in the air …



The album is an interesting and solid product of Chevelle, which consistently develops its style and gives us more songs to enjoy the brilliant music flowing from their instruments and deep lyrics.

I highly recommend it, a beautiful position for reflection, but also good energy.

We'll be back soon and another review.. meanwhile!





POLISH TRANSLATION



Chevelle powrócił z kolejnym albumem po pięciu latach od poprzednika i po raz kolejny wleciał jak pozytywny huragan przewracający słuchacza resetując go (w dobrym tego słowa znaczeniu).

Zespół, który zawsze grawitował w moim życiu od początku mojej przygody z muzyką "inną" - zdemonizowaną i nie do końca akceptowalną w kraju, z którego pochodzę. Dawali i nadal dają dobrą energię i ratowali w sytuacjach życiowych, które nie były łatwe.



Płytę otwiera instrumentalny “Verruckt”, który na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo powolny, a nawet niezdarny, ale ta piękna iluzja powoli zaczyna budować ścianę potężnymi riffami jak taran, który jest upiększony innymi dźwiękami - jakby był momentami spersonifikowany.

"So Long, Mother Earth", to potężny manifest - jak sugeruje tytuł utworu - skierowany do naszej matki, Matki Ziemi, którą niszczymy każdego dnia, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Pete (wokalista) wyraźnie mówi, że nie mamy nawet prawa działać przeciwko Niej, a jednak czas nieubłaganie wypala Ją od środka. Pojawia się motyw innych światów, moim zdaniem ciekawa perspektywa do interpretacji. Jest tu bardzo dobra kontynuacja "ściany" z początkowego "Verruckt" …

“Mars Simula” w ciekawy i nie bezpośredni sposób pokazuje chaotyczną stronę naszej egzystencji. Dusimy na naszej planecie, zapominając, jak dobrym miejscem jest Ziemia.. stąd słowa “Jestem w drodze na Mars”. Świetna kompozycja utworu, mocne i momentami ciężkie riffy odpowiednio podkreślają wagę tekstu.

Kolejny "Sleep the Deep", instrumentalny.. Dźwięki rozbudzają wyobraźnię. Jakby abstrakcyjne zegary tykają nasz czas …

“Self Destructor” to podejście do tematu naszego przebudzenia z destrukcji i pogodzenia się z narzuconą wizją tych co nami rządzą. Albo dokonamy zmiany i użyjemy umysłu albo go stracimy - jak dosłownie podkreśla tekst. Kontynuacja riffów, które nadają mocnego kolorytu całej płycie.

“Piistol Star (Gravity Heals)” to ciekawa interpretacja, ponieważ w tekście pojawia się swego rodzaju wołanie o uwolnienie bohatera od grzechów - od zagubienia. Pewne katharsis, które można osiągnąć jak śpiewa Pete, po prostu oddając się grawitacji, która moim zdaniem jest życiem - przeznaczeniem …

“VVurmhole” - kolejny instrumental, jakby skit, a nawet zlepek dziwnych dźwięków..przerywnik zapowiadający wejście do kolejnego utworu.

“Peach” tak jak poprzednio, niesie ze sobą przesłanie o zagrożeniach płynących “z góry” - ludzi, którzy dają nam tytułową brzoskwinię, a tak naprawdę mają nasze sumienie - w kolokwialnej dupie.

“Test Test…Enough”, wprowadza nas w gitarowy “dywan dźwięków” z ‘delayowaniem’ i kameralnymi wokalami - w którego tekście kryje się wymowny przekaz tego, co zawiera poprzedni "Peach"

“Endlessly” zaczyna się wersem, w którym wchodzimy w punkt widzenia autora, który traktuje czas jako coś, co nieubłaganie popycha nas w życiu do przodu i wyznacza granice, których nie możemy przekroczyć. Najlepsze, co możemy zrobić, to dać z siebie wszystko, aby celebrować życie, chwaląc je, samemu lub z kimś.

W “Remember When” od samego początku jest sentyment, który w pierwszych słowach ma motyw "pamiątek" - być może z dzieciństwa - i czas, kiedy nie obchodziło nas, kiedy byliśmy na szczycie, szczęśliwi nagle upadając tylko po to, żeby od razu wstać. Refleksja posuwa się nawet do stwierdzenia, że cierpienie było czymś dobrym co dawało siłę i nowe perspektywy. Piękny utwór …

“Ghost and Razor” przedstawia scenariusz człowieka, który jest jakby rozdarty w środku, ale woła do swojego ducha/energii i wzmacnia się, aby mógł spróbować ponownie. Mimo przeciwności i odrzucenia “diabła”, który podsyca w nas negatywność, bohater krzyczy, by znów poczuć życie.

"Lost in Digital Woods” zamyka album swego rodzaju przemówieniem Pete’a, któremu towarzyszy fortepian i samplowane dźwięki, które następnie zanikają w dźwiękach świata zewnętrznego. Tekst z nostalgią opowiada o chaosie jaki wywołał otaczający nas cybernetyczny świat. Mówi o zagubieniu ludzkim, którzy stracili swoje wartości - “całując palec zmieszania" - nie wiedząc dokąd się udać. Trzeba zachować to w sobie - autor konkluduje cały album, nie podając powodu, dlaczego będzie nadal wznosić rękę w górę …



Album jest ciekawym i solidnym produktem Chevelle, który konsekwentnie rozwija się w swoim stylu i daje nam kolejne utwory, żeby delektować się genialną muzyką wypływającą z ich instrumentów i głębokich tekstów.

Polecam gorąco, piękna pozycja na refleksję, ale zarówno dobrą energię.

Niedługo wracamy i kolejna recenzja.. tymczasem!