Finally, the long-awaited after seven years (2o16 "The Stage") Avenged Sevenfold album entitled "Life Is But A Dream", which I can now boldly call - another step forward in their performance and certainly opening another hidden door in the dimension called evolution - specifically musical although in this case the development went at least a few steps further…



The fantastic opening "Game Over" - with calm guitars, introduces the atmosphere. Sudden transition and M.Shadows - like a storm breaks in with vocals. Powerful riffs and perfection of Synyster Gates solos with Zack providing the background guitar, mixed with Johnny's throbbing bass and flawlessly, as in a metronome speeding like pershing Brooks on drums, give such a cosmic start to the album that you want to listen further, with the curiosity of a small child who is just getting to know the world. The title and the entire lyrical layer says - according to the words of the author of the text - about the end of a colorless stage in life (free interpretation), even broadly understood death and understanding of certain life issues, and thus - the beginning of this "new".

“Mattel” instrumentally begins a real journey. At the beginning, the riff transitions into an industrial sound, slowing down in the verse along with Matt's vocals, and intensifying in the chorus. The later transition, with synthesized piano sounds and vocals, evokes the vibe that Sevenfold has always had, but like on proverbial steroids. Lyrically, the author continues the theme from the beginning of the album, talks about the sadness of a man who literally starts to smell plastic / artificial flowers along with the disappearance of naturalness that should guide us-humanity.

Single “Nobody” is a very unusual composition, from the beginning led by a tedious riff, and after a while the entrance of M.Shadows with vocals like a call from the great mountains, somewhere on the edge of reality. The text begins with words that give the image of ourselves flying like feathers in space, not knowing where we are going and what we really encounter every day. Throughout the song, the author guides us with metaphors practically in this "rhythm", where Brooks' drums and Johnny's bass provide the rhythm and background for Zack's guitar, who leads the line brilliantly. Breaking through the entire composition with the solo, Synyster (with his perfectionism in the virtuosity he serves us) crowns "Nobody" in a masterly way.

“We Love You” is an innovative approach to composition on many levels with changing rhythm and style. The variability of the riffs and the tempo of the drums are accompanied by the vocals, which are both aggressive and calm. Lyrically, it's a song that relates to our expansion as humanity. We have that proverbial "sun" that is enough to exist, and yet we build more, we want more, probably at the expense of ourselves - shorter life and destruction of the planet …

“Cosmic” establishes a new trend in the genre that the band has been associated with from the beginning. Slowly starting with samples, the song progressively moves on to energetic drums and once again perfect Synyster on the guitar. In my opinion, the text speaks of man's faith that despite all the twists of fate, you can always close this proverbial door and open another one with new power. The second part of the song is an instrumental, colorful and beautiful instrumental cocktail decorated with M.Shadows' vocals - a feast for a seasoned listener...

"Beautiful Morning" in the message flowing from the text is a search and further journey through life in search of meaning. The chaos around certainly doesn't help. He turns to a higher power for support for his penance. In the prelude in the middle of the track, which is beautiful instrumentally, there is a chance to find ourselves again in this mess of life - the heroes are ourselves. Musically, the song is composed very carefully, changes of intensity, rhythms and pompous choruses that stretch the song like an unknown ocean in its grandeur and magnificence.

“Easier” begins with Matt's synthesized voice reminiscent of the 80s vibe. The verse, however, is turned upside down with a powerful riff and a complete change of vibe - I would even say a bit towards "fresh grunge". Lyrically, the issue of leaving someone (probably a loved one) is touched upon, but at the same time wishing and believing that this person will find those better days. The transition in the middle of the song with acoustic guitars once again transports the listener into a different but positive world, as if a light at the end of the tunnel on the journey ahead.

"G" begins a series of three consecutive tracks whose first letters form the word 'God'. In the first one, the author boldly approaches the subject of the creation of the world, which is contained in the Bible. The vision that the team presents to us revolves around the seven days in which God created the world. Matt sings that those six days were the creation of a sort of entertainment and theater for God, in which we humans are the actors. On the seventh day, there was supposed to be peace, but the almighty decided otherwise. Instrumentally, the composition is very innovative with many transitions and a great complement to Matt's vocals with female voices that are in the choruses - inspiration from Pink Floyd, I think interesting ...

(O)rdinary continues the theme from the previous track. In my opinion, this is a call to God. The man presented in the song asks if the Creator will give him control over life, soul, and even tell him how to feel, how to dream. He would like to know and learn all the secrets of the creator, and finally asks God to tell him when this man will really live- whether he feels the human love that he sends to him every day through actions, meditation or prayers. A strongly philosophical track for sure, which again has a change of climate musically, sometimes even approaching funk.

"(D)eath" the third installment of the series "God" is interesting. Can be interpreted differently. Personally, I think it's the 'death' of a character that runs through the whole album (a lost man), who leaves that proverbial letter for loved ones, sees life in perspective and dies, but only to be reborn in a better world . Is it physical death or just figuratively? It's hard to say. Right here it can be interpreted in two ways ... although I think it's about this spiritual death after all. The musical background is again cosmically different, soul-jazz and calm, but it still maintains the mood of the album ...

“Life Is But A Dream…” instrumental 'show' by Brian Elwin Haner Jr. that is simply the guitarist Synyster Gates on the piano, which beautifully crowns the whole album ... just listen ...



There is no need to write more, because I have already written a lot. Opinions will be divided for sure, because Avenged Sevenfold has evolved once again. How? As for me, they have developed incredibly and beautifully. I consider this album a breakthrough in music, which once again breaks down the barriers put up by people that limit the beauty of creativity and development in every sense of the word. It will definitely take some time for people to understand the craftsmanship of this record, but I believe it won't be that long to reach a higher level of artistry in the broad sense. For sure, with “Life Is But A Dream…” we are entering a new era of music.. in my opinion, it is fucking exciting ;]]] Enjoy listening, and opinions and thoughts are welcome in the comments ... Another review coming soon, peace!





POLISH TRANSLATION



Wreszcie długo wyczekiwana po siedmiu latach (2o16 “The Stage”) płyta Avenged Sevenfold zatytułowana “Life Is But A Dream”, którą teraz śmiało mogę nazwać - kolejny krok naprzód w ich wykonaniu i z pewnością otwarcie kolejnych ukrytych drzwi w wymiarze zwanym ewolucją - konkretnie muzyczną, choć w tym przypadku, rozwój poszedł przynajmniej o kilka kroków dalej …



Fantastyczny otwierający “Game Over” - ze spokojnymi gitarami, wprowadza klimat. Nagłe przejście i M.Shadows - jak burza wdziera się wokalami. Potężne riffy i perfekcja Synyster’a Gatesa w solówkach z Zack’ym nadającym tło gitarowe, przemieszane z pulsującym basem Johny’ego i bezbłędnie, jak w metronomie pędzącym niczym pershing Brooks’em na bębnach, dają tak kosmiczny początek albumu, że chce się słuchać dalej, z ciekawością małego dziecka, które dopiero poznaje świat. Tytuł i cała liryczna warstwa, mówi - wedle słów samego autora tekstu - o zakończeniu jakiegoś bezbarwnego etapu w życiu (wolna interpretacja), wręcz szeroko rozumianej śmierci i zrozumieniu pewnych życiowych kwestii, a co za tym idzie - początku tego “nowego”.

“Mattel” instrumentalnie rozpoczyna prawdziwą podróż. Na początku, riff przechodzi w industrialne brzmienie, zwalniając w zwrotce wraz z wokalem Matt'a, i intensyfikuje się w refrenie. Późniejsze przejście, z syntezowanymi dźwiękami pianina i wokalem, przywołuje klimat, który zawsze miał Sevenfold, ale jak na przysłowiowych sterydach. Lirycznie, autor kontynuuje temat z początku płyty, opowiada o smutku człowieka, który dosłownie zaczyna wąchać plastikowe/sztuczne kwiaty wraz z zanikiem naturalności, która powinna kierować nami-ludzkością.

Singiel “Nobody” jest bardzo nietypową kompozycją, od początku prowadzoną przez żmudny riff, a po chwili wejście M.Shadows z wokalem niczym zew z wielkich gór, gdzieś na skraju rzeczywistości. Tekst zaczyna się od słów, które dają obraz nas samych latających jak piórka w kosmosie, nie wiedząc dokąd zmierzamy i co tak naprawdę spotykamy się każdego dnia. Przez cały utwór autor prowadzi nas metaforami praktycznie w tym “rytmie”, gdzie perkusja Brooksa i bas Johnny’ego zapewniają rytm i tło dla gitary Zack’a, który genialnie prowadzi linię. Przedzierając się z solówką przez całą kompozycję Synyster (swoim perfekcjonizmem w wirtuozerii jaką nam serwuje) koronuje “Nobody” w mistrzowski sposób.

“We Love You” to nowatorskie podejście do kompozycji na wielu płaszczyznach ze zmiennym rytmem i stylem. Zmienności riffów i tempa perkusji towarzyszy wokal, który też jest zarówno agresywny jak i spokojny. Tekstowo jest to piosenka odnosząca się do naszej ekspansji jako ludzkości. Mamy to przysłowiowe "słońce", które wystarczy by istnieć, a mimo to budujemy więcej, chcemy więcej, prawdopodobnie kosztem nas samych - krótsze życie i niszczenie planety ...

“Cosmic” ustanawia nowy trend w gatunku, z którym zespół związany jest od początku. Powoli zaczynający się samplami utwór, progresywnie przechodzi do energicznej perkusji i po raz kolejny perfekcyjnego Synyster’a na gitarze. Moim zdaniem tekst mówi o wierze człowieka, że mimo wszystkich zrządzeń losu, zawsze można zamknąć te przysłowiowe drzwi i z nową mocą otworzyć kolejne. Druga część utworu to instrumentalny, barwny i piękny koktajl instrumentalny udekorowany wokalem M.Shadows’a - uczta dla wytrawnego słuchacza …

“Beautiful Morning” w przesłaniu płynącym z tekstu to poszukiwanie i dalsza podróż przez życie w poszukiwaniu sensu. Chaos wokół z pewnością nie pomaga. Zwraca się do wyższej siły o wsparcie dla swojej pokuty. W preludium w środku utworu, który jest piękny instrumentalnie, jest szansa żeby znów odnaleźć siebie w tym bałaganie życia-bohaterami jesteśmy my sami. Muzycznie utwór skomponowany jest bardzo starannie, zmiany natężenia, rytmów i pompatyczne refreny, które rozciągają piosenkę jak niepoznany ocean w swej wielkości i wspaniałości.

“Easier” zaczyna się syntezowanym głosem Matt’a, przypominającym klimat lat 8o-tych. Zwrotka jest jednak wywrócona do góry nogami potężnym riff'em i kompletną zmianą klimatu-powiedziałbym nawet trochę w stronę “świeżego grunge”. Tekstowo jest poruszona kwestia opuszczenia kogoś (prawdopodobnie ukochanej osoby), ale jednocześnie życzenie i wiara, że ta osoba znajdzie te lepsze dni. Przejście w trakcie utworu z akustycznymi gitarami jeszcze raz przenosi słuchacza w inny, ale pozytywny świat, jakby światło w tunelu podczas dalszej podróży.

“G” zaczyna serię trzech utworów następujących po sobie, których pierwsze litery tworzą słowo ‘Bóg’. W pierwszym autor odważnie podchodzi do tematu jakim jest stworzenie świata, które jest zawarte w Biblii. Wizja jaką przedstawia nam zespół kręci się wokół siedmiu dni, w ciągu których Bóg stworzył świat. Matt śpiewa, że te sześć dni były stworzeniem pewnej niejako rozrywki i teatru dla Boga, w którym my-ludzie jesteśmy aktorami. Siódmego dnia, miał być pokój, ale jednak wszechmogący zadecydował inaczej. Instrumentalnie, kompozycja bardzo innowacyjna z wieloma przejściami i świetnym uzupełnieniem wokalu Matta o kobiece głosy, które są w refrenach-inspiracja Pink Floyd myślę, że ciekawa …

“(O)rdinary” kontynuuje motyw z poprzedniego kawałka. Moim zdaniem jest to wołanie do Boga. Człowiek przedstawiony w utworze pyta czy Stwórca da mu kontrolę nad życiem, duszą, a nawet powie jak czuć, jak śnić.. Chciałby wiedzieć i poznać wszystkie sekrety kreatora, a na końcu prosi, żeby powiedział mu Bóg, kiedy ten człowiek będzie naprawdę żyć-czy czuje człowieczą miłość, którą na co dzień mu wysyła poprzez czyny, medytację czy modlitwy. Mocno filozoficzny utwór na pewno, który ma znów zmianę klimatu muzycznie, momentami podchodzącą nawet pod funk.

“(D)eath” trzecia odsłona cyklu ‘Bóg’ jest ciekawa. Można interpretować różnie. Osobiście, uważam że jest to ‘śmierć’ postaci, która przewija się przez cały album (zagubionego człowieka), który zostawia ten przysłowiowy list dla najbliższych, widzi życie z perspektywy i umiera, ale tylko po to, żeby narodzić się na nowo w lepszym świecie. Czy jest to śmierć fizyczna czy tylko w przenośni? Trudno powiedzieć. Właśnie tutaj dwojako można to interpretować.. chociaż myślę, że tu chodzi jednak o tą duchową śmierć mimo wszystko. Otoczka muzyczna jest znów kosmicznie inna, soulowo-jazzowa i spokojna, ale cały czas trzyma nastrój albumu …

“Life Is But A Dream…” instrumentalny 'popis' Briana Elwina Hanera Jr. czyli po prostu gitarzysty Synystera Gatesa na fortepianie, który pięknie wieńczy całą płytę.. tylko słuchać …



Nie ma co w zasadzie pisać więcej, bo już dużo napisałem wcześniej. Opinie będą na pewno podzielone, bo Avenged Sevenfold po raz kolejny ewoluowali. Jak? Jak dla mnie rozwinęli się niesamowicie i pięknie. Uważam ten album za przełomowy w muzyce, który burzy kolejny raz bariery stawiane przez ludzi, które ograniczają piękno twórczości i rozwoju w każdym tego słowa znaczeniu. Na Pewno zajmie to trochę czasu, zanim ludzie zrozumieją kunszt tej płyty, ale wierzę, że będzie to nie tak długi czas żeby osiągnąć wyższy poziom w szeroko pojętym artyzmie. Na pewno wraz z “Life Is But A Dream…” wchodzimy w nową erę muzyki.. moim zdaniem jest to zajebiście ekscytujące ;]]] Miłego słuchania, a opinie i przemyślenia mile widziane w komentarzach … Wkrótce kolejna recenzja, pokój!

“PERMANENT.RADIANT” is the title of the latest EP, in which the Crosses band with Chino Moreno (Deftones) on board returns in a beautiful, practically the same atmosphere to the game. It sounds like a follow-up to the first album - which I thought was a huge success - but there's a breath of fresh air to it, and you can hear the evolution in every detail.



The first track, "Sensation", slowly opens the whole mini-album. The synthesizer in the background and the imprisoned voice of Chino, who is afraid that he has opened a kind of cage in himself and will never achieve shared affection with the woman he loves, gives him no rest. However, the pompous chorus and the faith that can be heard in his voice that despite the obstacles - he will finally succeed - beautifully arranges the entire sonic and vocal rainbow filling the molecular space around the listener.

My interpretation of "Vivien" goes in a bold direction, because I believe that a very important issue is raised here, namely the disappearance of the physical, even animal aspect of the relationship between a woman and a man. It is a beautiful manifesto in which the author talks about meeting probably his beloved in a place where - literally and metaphorically - there is water. He's dry and she's all wet gives him strength, opens his eyes, and hydrates him in every way, from emotional to physical. Musically, as in the first track, gradually synthesizers and atmosphere-building vocals prepare us for the eruption in the chorus.

“Cadavre Exquis” opens with a beautiful array of synthesizers intertwined in an odd but fluid sequence of sounds. Another poetic argument by Chino, in which she seems to wonder if the attachment of two people who love each other, which is very strong and good overall, is right. However, he comes to the conclusion that he would never have done otherwise…

"Day One" slightly changes the trajectory in which the first three tracks introduce the listener. The Hawaiian rhythm opens the composition, rhythmically and positively tunes us from the very first words sung. The author believes that the worst days are far behind, and now the golden ones and the good ones are coming, and that's all that matters - the strength that can endure everything. He even asks a question to a friend/love? Faith is the driving force behind everything.

“Hollier” is interesting to interpret because, in my opinion, it could be a manifesto to a higher power. The message can be received in many ways, such as the continuation of the theme of the relationship between a woman and a man. Chino sings about a disturbed world where these two people coexist, that we are "machines" that wear out. We should take care of it and build love, not destroy something beautiful between each other. The percussion, like a perfect clock, gives the rhythm to the sounds synthesized in the song.

“Procession” is a bit of longing for a loved one, and the track opens with beautiful synthesized piano and Chino's voice. He travels to her in his mind, assuring her that although they are not together now, they always will be. He wonders if she remembers their best days and assures her that he will stay with her forever even though they cannot be together now. The guitar in progress and the uplift in the choruses masterfully decorates the entire EP...



Crosses returns in great style and really makes you think. Some people aspire to a lonely life. A terrifying vision of life without a person with whom to build feelings and something greater than alienation and stupid excuse that you can live in isolation. We are made for something greater, and without the warmth of another person, we are unable to achieve such beauty and development as in solitude ...

An indispensable element of shared, warm and productive nights for two and broadly understood rebirth. Happy listening, peace! Another one coming soon :]





POLISH TRANSLATION





“PERMANENT.RADIANT”, to tytuł najnowszej EP-ki, w której zespół Crosses z Chino Moreno (Deftones) na pokładzie powraca w pięknym, praktycznie tym samym klimacie do gry. Brzmi jak kontynuacja pierwszego albumu - który moim zdaniem był wielkim sukcesem - ale jest w nim powiew świeżości i słychać ewolucję w każdym szczególe.



Pierwszy utwór “Sensation”, powoli otwiera cały minialbum. Syntezator w tle i uwięziony głos Chino, który boi się, że otworzył w sobie coś w rodzaju klatki i nigdy nie osiągnie wspólnego uczucia z ukochaną kobietą, nie daje mu spokoju. Jednak pompatyczny refren i wiara, którą słychać w jego głosie, że mimo przeszkód - w końcu mu się uda - pięknie układa całą dźwiękową i wokalną tęczę wypełniającą molekularną przestrzeń wokół słuchacza.

Moja interpretacja “Vivien” idzie w odważnym kierunku, ponieważ uważam, że poruszana jest tu bardzo ważna kwestia, a mianowicie zanik fizycznego, wręcz zwierzęcego aspektu relacji między kobietą a mężczyzną. To piękny manifest, w którym autor opowiada o spotkaniu prawdopodobnie swojej ukochanej w miejscu, gdzie - dosłownie i metaforycznie jest woda. On jest suchy, a ona cała mokra dodaje mu siły, otwiera oczy i “nawadnia” go pod każdym względem, od emocjonalnego po fizyczny. Muzycznie podobnie jak w pierwszym utworze, stopniowo syntezatory i budujący klimat wokal, przygotowują nas na erupcję w refrenie.

“Cadavre Exquis” rozpoczyna się piękną gamą syntezatorów splecionych w dziwnej, ale płynnej sekwencji dźwięków. Kolejna poetycki argument Chino, w którym zdaje się zastanawiać czy przywiązanie dwojga kochających się ludzi, które jest bardzo silne i dobre w całokształcie, jest właściwe. Dochodzi jednak do wniosku, że nigdy nie postąpiłby inaczej …

“Day One” nieco zmienia trajektorię, w którą wprowadzają słuchacza trzy pierwsze utwory. Hawajski rytm otwiera kompozycję, rytmicznie i pozytywnie nastraja nas od pierwszych zaśpiewanych słów. Autor uważa, że najgorsze dni są daleko w tyle, a teraz nadchodzą złote i dobre i tylko to się liczy - siła, która wszystko zniesie. Zadaje on nawet pytanie przyjacielowi/ukochanej (?) Wiara jest siłą napędową wszystkiego.

“Hollier” jest ciekawy do interpretacji, ponieważ moim zdaniem, mógłby być manifestem skierowanym do siły wyższej. Przekaz można odbierać na wiele sposobów jak chociażby kontynuacja tematu relacji między kobietą a mężczyzną. Chino śpiewa o zaburzonym świecie, w którym te dwie osoby współistnieją, że jesteśmy “maszynami”, które się zużywają. Powinniśmy o to dbać i budować miłość, a nie niszczyć między sobą coś pięknego. Perkusja niczym perfekcyjny zegar nadaje rytm syntezowanym w utworze dźwiękom.

“Procession” to trochę tęsknota za ukochaną osobą, a utwór otwiera piękne syntezowane pianino i głos Chino. Podróżuje do niej w myślach, zapewniając ją, że chociaż teraz nie są razem, zawsze będą. Zastanawia się czy ona pamięta ich najlepsze dni i zapewnia ją, że zostanie z nią na zawsze mimo, że nie mogą być teraz razem. Gitara w trakcie i wypiętrzenie w refrenach, po mistrzowsku dekoruje całą EPkę …



Crosses powraca w znakomitym stylu i daje naprawdę do myślenia. Niektórzy ludzie dążą do samotnego życia.. Przerażająca wizja życia bez osoby, z którą można budować uczucia i coś większego niż wyobcowanie i głupie tłumaczenie, że można żyć w odosobnieniu. Jesteśmy stworzeni do czegoś większego, a bez ciepła drugiej osoby, nie jesteśmy w stanie osiągnąć takiego piękna i rozwoju jak w samotności …

Nieodzowny element wspólnych, ciepłych i produktywnych nocy we dwoje oraz szeroko rozumianego odrodzenia. Miłego słuchania, pokój! NIedługo kolejna :]

The second single "We Love You" from the upcoming album Avenged Sevenfold is unlike anything we've heard from the band before.



Innovative approach to composition on many levels with changing rhythm and style. The variability of the riffs and the tempo of the drums are accompanied by the vocals, which are both aggressive and calm. Lyrically, it's a song that relates to our expansion as humanity. We have that proverbial "sun" that is enough to exist, and yet we build more, we want more, probably at the expense of ourselves - shorter life and destruction of the planet ...



Another interesting preview of the whole album, which will be released soon - June 2nd. Stay tuned, more reviews soon ;] Peace!





POLISH TRANSLATION



Drugi singiel "We Love You" z nadchodzącego albumu Avenged Sevenfold nie przypomina niczego, co słyszeliśmy wcześniej od zespołu.



Nowatorskie podejście do kompozycji na wielu płaszczyznach ze zmiennym rytmem i stylem. Zmienności riffów i tempa perkusji towarzyszy wokal, który też jest zarówno agresywny jak i spokojny. Tekstowo jest to piosenka odnosząca się do naszej ekspansji jako ludzkości. Mamy to przysłowiowe "słońce", które wystarczy by istnieć, a mimo to budujemy więcej, chcemy więcej, prawdopodobnie kosztem nas samych - krótsze życie i niszczenie planety ...



Kolejna ciekawa zapowiedź całego albumu, który ukaże się już wkrótce - 2 czerwca. Bądźcie czujni, wkrótce więcej recenzji ;] Pokój!

“Vespertine” is an album by Björk from 2oo1 and it’s another avant-garde production and release by her.



The album opens with "Hidden Place". The song clearly talks about the author's feelings for the man, where throughout the song she sings about it in a colorful and at times abstract way. The composition begins with the sounds of samples along with a slight pulse of the beat, which build up and multiply later in the chorus decorated with a cello in the background.

“Cocoon” begins with the climatic sound of organs and delicate, as if “broken” rhythm of electronic drums. Later, the song begins to fill with the sounds of bells in the background and, of course, the delicate, but changeable in its atmosphere vocals. The song is open to interpretation, but it tells about the relationship between a woman and a man, which creates the titular cocoon of love …

“It’s Not Up To You” opens with a gentle beat, and there is a note of emotion and grief in the vocals. The song is a brilliant reflection of the author's feelings - and this suggests to me personally, due to my perennial problem with this - to accept what happens when you wake up and nothing works, and sometimes it just is. Then you have to let the universe run its course and be okay with it. Instruments in the chorus and Björk's vocals elevate the composition even more.

The next "Undo" beautifully manifests itself with a small amount of repeated almost like a mantra text to let go. Beautiful violins in the background and samples bring you into the world of reverie and relaxation. The author says that life should not be a struggle. Sometimes you have to surrender to what awaits us, and it will come anyway…

“Pagan Poetry” is a brilliant show of Björk's vocal abilities. Beautiful sampled cymbals with a percussive beat create a composition on a heavenly level. It's a song about love between a man and a woman. However, the metaphor of pagan poetry shows some inner obstacle that tries to mess with the feelings.

“Aurora” is about longing for something. The author travels through a glacier and wants to melt in it. Transience of luminous moments causes desperation to find them. The delicate melody almost hypnotically leads through the whole song.

"An Echo A Stain" is, I think, a beautiful metaphor for the past. You can't escape the memories, which are like an echo stain and will always resonate. Wherever you are, it will be with you. In the background, the music sets the mood, evoking uncertainty, but there is also something optimistic about these sounds …

“Sun In My Mouth” describes the author's emotions in relation to some feeling that is trying to digest her. It is the striving, despite obstacles, for the brightness of the day and serenity - to happiness. Beautiful sounds, like drops of musical rain fill the song.

“Heirloom” is about Björk's recurring dream. This is a dream where mother and son appear. The turn occurs in the third part of the song, where there is a reference to "our dream" - the interpretation can be different ... The music gently creates a "fluid" background of the song with a pulsating beat.

“Harm Of Will” is an interesting story, because it can be perceived in several ways. It's about an act between a woman and a man, but the man seems to be the alpha here who just wants to get the needs met. On the other hand, it can also be a story about the beauty of this activity, that is, love. Music, like in a theater, decorates the whole.

“Unison” beautifully closes the album with sounds straight from nature...like a jungle or a very active forest, it sonically reflects the climate. It's about reconciliation. It seems to be a dialogue with the universe, creation, creator. This can also be interpreted in the context of every human being who accepts the natural harmony of reality. Musically, it seems to continue the vibe of the previous track on a higher level…



A great album by the great composer Björk. It's been over 20 years and it still feels so fresh and relevant.

A beautiful CD for relaxing, spending time with your loved one and quiet evenings.

Peace people! Another review coming soon ;] .. stay safe in this unpredictable but beautiful world ……





POLISH TRANSLATION



„Vespertine” to album Björk z 2oo1 i jest to kolejna awangardowa produkcja i wydawnictwo w jej wykonaniu.



Płytę otwiera “Hidden Place”. Piosenka wyraźnie mówi o uczuciach autorki do mężczyzny, gdzie przez cały utwór śpiewa o tym w barwny i momentami abstrakcyjny sposób. Kompozycję rozpoczynają dźwięki sampli wraz z lekkim pulsowaniem bitu, które narastają i mnożą później w refrenie ozdobionym wiolonczelą w tle.

“Cocoon” rozpoczyna się klimatycznym brzmieniem organów i delikatnym jakby “połamanym” rytmem elektronicznej perkusji. Później utwór zaczyna wypełniać się dźwiękami dzwonków w tle i oczywiście delikatnym, ale zmiennym w swojej atmosferze wokalem. Utwór jest otwarty na interpretacje, ale opowiada o relacji między kobietą i mężczyzną, która tworzy tytułowy kokon miłości …

“It’s Not Up To You” rozpoczyna się delikatnym bitem, a w wokalu pojawia się nuta emocji i żalu. Utwór jest genialnym odzwierciedleniem uczuć autorki - i to mi osobiście sugeruje, ze względu na mój odwieczny problem w tej kwestii - aby zaakceptować to, co się dzieje, gdy wstajesz i nic nie działa, a czasami po prostu tak jest. Następnie musisz pozwolić wszechświatowi działać swoim torem i pogodzić się z tym. Instrumenty w refrenie i wokal Björk jeszcze bardziej podnoszą kompozycję.

Kolejny “Undo” pięknie objawia się niewielką ilością powtarzanego niemal jak mantra tekstu do odpuszczenia. Piękne skrzypce w tle i sample wprowadzają w świat zadumy i relaksu. Autorka mówi, że życie nie powinno być walką. Czasem trzeba się poddać temu co nas czeka, a to i tak nadejdzie …

“Pagan Poetry” to genialny pokaz możliwości wokalnych Björk. Piękne samplowane jakby cymbały z perkusyjnym beatem tworzą kompozycję na niebiańskim poziomie. To piosenka o miłości między kobietą a mężczyzną. Jednak metafora pogańskiej poezji ukazuje jakąś wewnętrzną przeszkodę, która próbuje zadzierać z uczuciami.

Instrumentalne “Frosti” jak z bajki, piękne i zapierająco dech w piersiach dźwięki tworzą nastrój jak z muzycznej Narnii, robiąc małą przerwę na płycie.. po prostu ekstaza podświadomości. Posłuchaj i oderwij się na chwilę od rzeczywistości.

“Aurora” opowiada o tęsknocie za czymś. Autorka przemierza lodowiec i chce się w nim roztopić. Przemijalność świetlistych chwil powoduje desperację ich odnalezienia. Delikatna melodia niemal hipnotycznie prowadzi przez cały utwór.

“An Echo A Stain” jest, jak sądzę, piękną metaforą przeszłości. Nie możesz uciec od wspomnień, które są jak plama echa i zawsze będą rezonować. Gdziekolwiek będziesz, będzie z tobą. W tle muzyka tworzy nastrój, wywołuje niepewność, ale jest też coś optymistycznego w tych dźwiękach …

“Sun In My Mouth” opisuje emocje autorki w odniesieniu do jakiegoś uczucia, które próbuje ją strawić. To dążenie mimo przeszkód do jasności dnia i pogody ducha-do szczęścia. Piękne dźwięki, niczym krople muzycznego deszczu wypełniają utwór.

“Heirloom” mówi o powracającym śnie Björk. To sen, w którym pojawiają się matka i syn. Zwrot następuje w trzeciej części utworu, gdzie jest mowa o “naszym śnie”-interpretacja może być różna … Muzyka delikatnie tworzy “płynne” tło utworu z pulsującym bitem.

“Harm Of Will” to ciekawa historia, bo można ją postrzegać na kilka sposobów. Chodzi o akt między kobietą a mężczyzną, ale mężczyzna wydaje się tutaj być alfą który chce tylko zaspokoić potrzeby. Z drugiej strony, może to być też opowieść o pięknie tej czynności, czyli miłości. Muzyka niczym w teatrze ozdabia całość.

“Unison” pięknie zamyka album dźwiękami rodem z natury..niczym dżungla czy bardzo aktywny las, dźwiękowo oddaje klimat. Chodzi o pojednanie. Wydaje się dialogiem z wszechświatem, stworzeniem, stwórcą. Można to interpretować także w kontekście każdego człowieka, który akceptuje naturalną harmonię rzeczywistości. Muzycznie wydaje się, że kontynuuje klimat poprzedniego utworu na wyższym poziomie …



Świetny album wspaniałej kompozytorki Björk. Minęło ponad 2o lat, a to wciąż wydaje się takie świeże i aktualne.

Piękna płyta na relaks, spędzenie czasu z ukochaną osobą i zaciszne wieczory.

Pokój ludzie! Kolejna recenzja wkrótce ;] .. trzymajcie się bezpiecznie w tym nieprzewidywalnym, ale pięknym świecie ……

Chevelle returned with another album after five years from the predecessor and once again flew in like a positive hurricane knocking over the listener resetting him (in a good way).

A band that has always gravitated in my life since the beginning of my adventure with "different" music - demonized and not entirely acceptable in the country I come from. They gave and still give good energy and saved in life situations that were not easy.



The album opens with the instrumental "Verruckt", which at first glance seems very slow and even clumsy, but this beautiful illusion slowly starts to build a wall with powerful riffs like a battering ram, which is embellished with other sounds - as if it was personified at times.

"So Long, Mother Earth" is a powerful manifesto - as the song's title suggests - to our mother, Mother Earth, who we destroy every day without realizing the consequences. Pete (singer) clearly says that we don't even have the right to act against her, and yet time inexorably burns her from the inside. There is a motif of other worlds, in my opinion an interesting perspective to be interpreted. There is a very good continuation of the "wall" from the initial "Verruckt" here…

"Mars Simula" in an interesting and indirect way shows the chaotic side of our existence. We suffocate on our planet, forgetting what a good place Earth is... hence the words "I'm on my way to Mars". Great composition of the song, strong and sometimes heavy riffs adequately emphasize the importance of the text.

Another "Sleep the Deep", instrumental... The sounds awaken the imagination. As if abstract clocks are ticking our time…

“Self Destructor” is an approach to the topic of our awakening from destruction and coming to terms with the imposed vision of those who rule us. Either we make a change and use our mind or we lose it - as the text literally emphasizes. Continuation of the riffs that give a strong color to the whole album.

"Piistol Star (Gravity Heals)" is an interesting interpretation, because in the text there is a kind of cry for the hero to be released from sins - from being lost. A certain catharsis that can be achieved, as Pete sings, by simply indulging in gravity, which I believe is life - destiny…

"VVurmhole" - another instrumental, like a skit, and even a cluster of strange sounds... an interlude announcing the entrance to the next track.

"Peach", as before, carries a message about the threats coming "from above" - people who give us the title peach, and in fact have our conscience - in colloquial ass.

“Test Test…Enough”, introduces us to the guitar “carpet of sounds” with delays and chamber vocals - in the text of which there is an eloquent message of what the previous "Peach" contains.

“Endlessly” begins with a verse in which we enter the author's point of view, who treats time as something that relentlessly pushes us forward in life and sets boundaries that we cannot cross. The best we can do is give our best to celebrate life by praising it, alone or with someone.

There's a sentiment in "Remember When" from the beginning that has a theme of "souvenirs" in its opening words - perhaps from childhood - and a time when we didn't care when we were at the top, happy suddenly falling down only to get up right away . Reflection goes so far as to say that suffering was something good that gave strength and new perspectives. Beautiful song …

“Ghost and Razor” depicts the scenario of a man who is kind of torn inside, but calls out to his spirit/energy and strengthens himself so he can try again. Despite the adversity and rejection of the "devil" that fuels negativity in us, the hero screams to feel life again.

"Lost in Digital Woods" closes the album with a kind of speech by Pete, accompanied by piano and sampled sounds, which then fade into the sounds of the outside world. The text talks nostalgically about the chaos caused by the cybernetic world around us. He talks about lost people who have lost their values - "kissing the finger of confusion" - not knowing where to go. You have to keep it in yourself - the author concludes the whole album without giving a reason why he will continue to raise his hand in the air …



The album is an interesting and solid product of Chevelle, which consistently develops its style and gives us more songs to enjoy the brilliant music flowing from their instruments and deep lyrics.

I highly recommend it, a beautiful position for reflection, but also good energy.

We'll be back soon and another review.. meanwhile!





POLISH TRANSLATION



Chevelle powrócił z kolejnym albumem po pięciu latach od poprzednika i po raz kolejny wleciał jak pozytywny huragan przewracający słuchacza resetując go (w dobrym tego słowa znaczeniu).

Zespół, który zawsze grawitował w moim życiu od początku mojej przygody z muzyką "inną" - zdemonizowaną i nie do końca akceptowalną w kraju, z którego pochodzę. Dawali i nadal dają dobrą energię i ratowali w sytuacjach życiowych, które nie były łatwe.



Płytę otwiera instrumentalny “Verruckt”, który na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo powolny, a nawet niezdarny, ale ta piękna iluzja powoli zaczyna budować ścianę potężnymi riffami jak taran, który jest upiększony innymi dźwiękami - jakby był momentami spersonifikowany.

"So Long, Mother Earth", to potężny manifest - jak sugeruje tytuł utworu - skierowany do naszej matki, Matki Ziemi, którą niszczymy każdego dnia, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Pete (wokalista) wyraźnie mówi, że nie mamy nawet prawa działać przeciwko Niej, a jednak czas nieubłaganie wypala Ją od środka. Pojawia się motyw innych światów, moim zdaniem ciekawa perspektywa do interpretacji. Jest tu bardzo dobra kontynuacja "ściany" z początkowego "Verruckt" …

“Mars Simula” w ciekawy i nie bezpośredni sposób pokazuje chaotyczną stronę naszej egzystencji. Dusimy na naszej planecie, zapominając, jak dobrym miejscem jest Ziemia.. stąd słowa “Jestem w drodze na Mars”. Świetna kompozycja utworu, mocne i momentami ciężkie riffy odpowiednio podkreślają wagę tekstu.

Kolejny "Sleep the Deep", instrumentalny.. Dźwięki rozbudzają wyobraźnię. Jakby abstrakcyjne zegary tykają nasz czas …

“Self Destructor” to podejście do tematu naszego przebudzenia z destrukcji i pogodzenia się z narzuconą wizją tych co nami rządzą. Albo dokonamy zmiany i użyjemy umysłu albo go stracimy - jak dosłownie podkreśla tekst. Kontynuacja riffów, które nadają mocnego kolorytu całej płycie.

“Piistol Star (Gravity Heals)” to ciekawa interpretacja, ponieważ w tekście pojawia się swego rodzaju wołanie o uwolnienie bohatera od grzechów - od zagubienia. Pewne katharsis, które można osiągnąć jak śpiewa Pete, po prostu oddając się grawitacji, która moim zdaniem jest życiem - przeznaczeniem …

“VVurmhole” - kolejny instrumental, jakby skit, a nawet zlepek dziwnych dźwięków..przerywnik zapowiadający wejście do kolejnego utworu.

“Peach” tak jak poprzednio, niesie ze sobą przesłanie o zagrożeniach płynących “z góry” - ludzi, którzy dają nam tytułową brzoskwinię, a tak naprawdę mają nasze sumienie - w kolokwialnej dupie.

“Test Test…Enough”, wprowadza nas w gitarowy “dywan dźwięków” z ‘delayowaniem’ i kameralnymi wokalami - w którego tekście kryje się wymowny przekaz tego, co zawiera poprzedni "Peach"

“Endlessly” zaczyna się wersem, w którym wchodzimy w punkt widzenia autora, który traktuje czas jako coś, co nieubłaganie popycha nas w życiu do przodu i wyznacza granice, których nie możemy przekroczyć. Najlepsze, co możemy zrobić, to dać z siebie wszystko, aby celebrować życie, chwaląc je, samemu lub z kimś.

W “Remember When” od samego początku jest sentyment, który w pierwszych słowach ma motyw "pamiątek" - być może z dzieciństwa - i czas, kiedy nie obchodziło nas, kiedy byliśmy na szczycie, szczęśliwi nagle upadając tylko po to, żeby od razu wstać. Refleksja posuwa się nawet do stwierdzenia, że cierpienie było czymś dobrym co dawało siłę i nowe perspektywy. Piękny utwór …

“Ghost and Razor” przedstawia scenariusz człowieka, który jest jakby rozdarty w środku, ale woła do swojego ducha/energii i wzmacnia się, aby mógł spróbować ponownie. Mimo przeciwności i odrzucenia “diabła”, który podsyca w nas negatywność, bohater krzyczy, by znów poczuć życie.

"Lost in Digital Woods” zamyka album swego rodzaju przemówieniem Pete’a, któremu towarzyszy fortepian i samplowane dźwięki, które następnie zanikają w dźwiękach świata zewnętrznego. Tekst z nostalgią opowiada o chaosie jaki wywołał otaczający nas cybernetyczny świat. Mówi o zagubieniu ludzkim, którzy stracili swoje wartości - “całując palec zmieszania" - nie wiedząc dokąd się udać. Trzeba zachować to w sobie - autor konkluduje cały album, nie podając powodu, dlaczego będzie nadal wznosić rękę w górę …



Album jest ciekawym i solidnym produktem Chevelle, który konsekwentnie rozwija się w swoim stylu i daje nam kolejne utwory, żeby delektować się genialną muzyką wypływającą z ich instrumentów i głębokich tekstów.

Polecam gorąco, piękna pozycja na refleksję, ale zarówno dobrą energię.

Niedługo wracamy i kolejna recenzja.. tymczasem!

Sevendust powraca z nowym singlem zapowiadającym kolejny album zatytuowany “Truth Killer” po prawie trzech latach przerwy. Będzie to czternasty album w dyskografii zespołu z Atlanty w stanie Georgia w USA.



“Fence” prezentuje się jako przedsmak płyty i wprowadza w dobry i energiczny nastrój, który Sevendust zawsze oferował nam swoją twórczością. Wokalista Lajon śpiewa, a już na wstępie wykrzykuje z siłą armaty wojennej w zwrotce o okradaniu nas z energii i wprowadzaniu nieświadomości w letarg. Zapominamy o własnym życiu z powodu chaosu generowanego wokół nas na co dzień. Pojawia się metafora “podpalenia lontu”, aby przerwać ten proces i wyjść z opresji hipnozy zewsząd i (osobista dygresja) po prostu obudzić się we własnej świadomości. Jak zwykle matematycznie stworzony rytm przez Morgana (perkusja) i Vince’a (bass) daje miejsce na dźwiękową paletę graną przez Johna (gitara) i Clinta (gitara prowadząca), przy czym ten ostatni prezentuje miażdżące i świeże podejście w swoim solo.



Oczywiście polecam, dobry jak zawsze i solidny Sevendust, zaskakuje mimo własnego, ukształtowanego przez lata stylu. Myślę, że warto z ciekawością poczekać co będzie w zawartości całego albumu, który będzie dostępny w sklepach 28 lipca i wiadomo - online wszędzie :]

Miłego słuchania i do usłyszenia wkrótce! Trzymajcie się ciepło …





ENGLISH TRANSLATION



Sevendust returns with a new single announcing the next album entitled "Truth Killer" after almost three years of break. This will be the fourteenth album in the discography of the band from Atlanta, Georgia in the USA.



“Fence” presents itself as a foretaste of the album and introduces the good and energetic mood that Sevendust has always offered us with its music. Vocalist Lajon sings, and at the beginning he shouts with the force of a war cannon in a verse about robbing us of energy and putting the unconscious into lethargy. We forget about our own lives because of the chaos generated around us on a daily basis. The metaphor of "lighting the fuse" comes up to interrupt this process and get out of the hypnosis from everywhere and (personal digression) just wake up in your own consciousness. As usual, the mathematically created rhythm by Morgan (drums) and Vince (bass) gives room for a sonic palette played by John (guitar) and Clint (lead guitar), the latter showing a crushing and fresh approach in his solo.



Of course, I recommend it, good as always and solid Sevendust, surprises despite its own, shaped over the years style. I think it's worth waiting with curiosity what will be in the content of the whole album, which will be available in stores on July 28 and you know - online everywhere :]

Enjoy listening and hear you soon! Stay warm…

Two new songs released "under the banner" of Linkin Park by the rest of the band members, of course without Chester Bennington, who died almost 6 years ago, are impressive even after such a long time since the release of the second album in their discography. These are, in a sense, remnants of songs from "Meteora", which did not fit on the album, probably during the segregation process before the album was released.



"Fighting Myself" is about a man who, left to himself with his own thoughts, creates a ‘snowball' that does not give him peace, and then turns into only anger thrown outside, where he is misunderstood by others. Bad acceptance of such a person and treating them as destroying everything leads to ‘the collapse of this person in themselves’ and the growing grief in them, which is the result of erroneous perception of the whole situation around.

"Lost" as the title suggests - and much of the work of the LP band is based on looking for answers within yourself, but at the same time not being able to find them - the track is about a man with many scars and memories inside a troubled soul. People who promised, who gave hope, loved, now there is only a melancholic trace of them left. He's lost when he's alone and can't bear the weight of everything inside him and knows he'll never be the same again and probably happy.



Lyrically, not every song performed by the LP is optimistic, but it always makes you think. Chester was a very introspective and complex man. His lyrics have never been easy to interpret, but one thing is certain, he left behind a brilliant legacy - a man lost but fighting to the end. Although he somehow lost this fight, his work still has a powerful message and gives strength (certainly to a person like me) not to give up and fight for a better tomorrow, and these new songs only show what genius and energy flowed from this man and how much good the LP gave to people around the world who listened to them and still listen to them ...

Listen, interpret, because it's worth it.. true creativity never dies ;] that's how it is!



See you soon, peace!





POLISH TRANSLATION



Dwa nowe utwory wydane "pod szyldem" Linkin Park przez resztę członków zespołu, oczywiście bez zmarłego prawie 6 lat temu Chestera benningtona, robią wrażenie nawet po tak długim czasie od wydania drugiego albumu w ich dyskografii. Są to w pewnym sensie pozostałości utworów z "Meteora", które nie zmieściły się na płycie, prawdopodobnie w trakcie segregacji przed wydaniem albumu.



"Fighting Myself" mówi o człowieku, który pozostawiony sam sobie z własnymi myślami, tworzy ‘kulę śnieżną’, która nie daje mu spokoju, a potem zamienia się jedynie w gniew wyrzucany na zewnątrz, gdzie jest niezrozumiany przez innych. Zła akceptacja takiej osoby i traktowanie jej jako niszczącej wszystko, prowadzi do ‘załamania się tej osoby samej w sobie’ i narastania w niej żalu, który jest wynikiem błędnego odebrania całej sytuacji wokół.

"Lost" jak sugeruje tytuł - a większość twórczości zespołu LP opiera się na szukaniu odpowiedzi w sobie, ale jednocześnie niemożności ich znalezienia - utwór opowiada o człowieku z wieloma bliznami i wspomnieniami wewnątrz niespokojnej duszy. Ludzie, którzy obiecywali, którzy dawali nadzieję, kochali, teraz został tylko po nich melancholijny ślad. Jest zagubiony, kiedy jest sam i nie może znieść ciężaru wszystkiego w sobie i wie, że nigdy już nie będzie taki sam i prawdopodobnie szczęśliwy.



Lirycznie nie każdy utwór w wykonaniu LP jest optymistyczny, ale zawsze daje do myślenia. Chester był bardzo introspektywnym i złożonym człowiekiem. Jego teksty nigdy nie były łatwe do interpretacji, ale jedno jest pewne, pozostawił po sobie genialną spuściznę - człowieka zagubionego, ale walczącego do końca. Mimo, że jakoś tę walkę przegrał to jego twórczość nadal ma potężny przekaz i daje siłę (na pewno takiej osobie jak ja) by się nie poddawać i walczyć o lepsze jutro, a te nowe piosenki tylko pokazują jaki geniusz i energia płynęła z tego człowieka i ile dobrego LP dał ludziom na całym świecie, którzy ich słuchali i słuchają nadal ...

Posłuchajcie, zinterpretujcie, bo warto.. prawdziwa kreatywność nigdy nie umiera ;] tak właśnie jest!



Do usłyszenia wkrótce, peace!